Zieleń szmaragdu recenzja

Uff! Co za dzień! A raczej, co za noc. Dokładnie tyle zajęło mi pochłonięcie powieści „Zieleń Szmaragdu”, trzeciej i ostatniej części „Trylogii Czasu”.

Gideon i Gwendolyn – jakże niedobrana para! Montrose i de Villers! Poprzedniego takiego związku Strażnicy nie wspominają zbyt dobrze… Podobno panowie z rodu hrabiego mają niezwykła wprost zdolność do łamania serc. A, i owszem, kiedy ostatnio rozstaliśmy się z parą, nie było zbyt kolorowo, zwłaszcza dla Gwendolyn, która spędziła całą noc na rozmawianiu z Leslie. Czy będzie w stanie pójść na przyjęcie u lady Brompton?

Także pasjonaci historii mogą znaleźć tutaj coś dla siebie. Wiele się z książki dowiedziałem, zwłaszcza o XVII wieku, do którego Gwendolyn dwukrotnie wyrusza. Raz na „małe” przyjęcie, a kolejny raz na wielki bal. Na obu spotyka się z hrabią de Saint-Germain, założycielem i Wielkim Mistrzem Loży. Ale jakie sekrety skrywa ten człowiek? Czy jego intencje są szczere? Co tak naprawdę chce osiągnąć?

Bohaterowie są tacy zabawni! Starzy wciąż nas zaskakują, nie pozwalają odpocząć, a nowi wspaniale ich dopełniają, jak choćby mistrz Giordano, ukazany w możliwie jak najbardziej zabawnym świetle. A i pan Bernhard pokaże swoją nową twarz. A Xemerius! Mały gargulec, którego Gwendolyn poznała na koniec pierwszej części wciąż zajmuje ważne miejsce w gronie jej przyjaciół. I całe szczęście! Książka nie byłaby pełna bez „stogu siana”!

Aż trudno uwierzyć, że wydarzenia w całej książce są opisywane tylko przez kilka dni z perspektywy bohaterów. Jest ich tak wiele, że czasami, aż trudno się połapać. Ale z pewnością nie jest to błąd autorki. Ten właśnie natłok informacji zmusza nas do większej aktywności, co pozwala zauważyć więcej szczegółów, które z kolei są bardzo istotne dla wyglądu całej serii.

Niedosyt – takie właśnie uczucie towarzyszyło mi kiedy kończyłem książkę. Co jeszcze? Lekkie niedowierzanie, że – po tylu gwałtownych zwrotach akcji, autorka zdołała coś jeszcze wycisnąć, coś jeszcze wyciągnąć, potrafiła wymyślić piękne i tajemnicze zakończenie, nie tak wieloma słowami. Ponieważ byłem już bardzo zmęczony – kiedy zamykałem powieść był środek nocy – lekka i przyjemna puenta bardzo się przydała, co więcej, wzmocniła mój, w pełni zasłużony, zachwyt, który lekko przyćmił jeden, mały, choć rażący błąd.

Pozostaje zasadnicze pytanie – co dalej? Skoro to już ostatnia część trylogii to co z miłośnikami serii na całym świecie? Jak pisałem, niedosyt bardzo duży, i mam nadzieję, że Kerstin Gier będzie kontynuować sagę o Gwendolyn. A może jakaś nowa seria? Nie zaszkodziłoby. I jeśli tak będzie, to dziesiątkę zostawiam, i rezerwuję dla tych książek, które być może napisze w przyszłości. A teraz:
9,5/10