Zabij mnie, tato recenzja

Mimo, że ta książka jest już za mną, to cały czas "mam wrażenie, że to wszystko to jakiś popieprzony, szaleńczy sen, z którego nie mogę się wybudzić". Ależ Panie Stefanie, narobił mi Pan w głowie niezłego bigosu.

Trafiłem do Rykowa – "dziury w dupie świata", gdzie dochodzi do tajemniczego zaginięcia sióstr - Oli i Julki. Ale zanim do tego doszło, autor w niespiesznym tempie odkrywał przede mną tajemnice sprzed lat, które dotyczą dwójki głównych bohaterów – Zdzisława Mokryna, emerytowanego policjanta, który niedawno się przeprowadził do Rykowa oraz Kamila Szykowiaka, lokalnego biznesmena, właściciela pizzerii Isabella e Camillo, ojciec zaginionych sióstr.

Od pierwszych stron, powoli aż odczuwalnie nakładał się na mnie "płaszcz" mrocznych tajemnic i bolesnych doświadczeń. Krążyłem wokół historii opowiadanych mi przez Zdzisława i Kamila, przemieszczałem się niczym duch pomiędzy ich bólem i rozterkami. Byłem zaskoczony, jak bardzo ta opowieść mnie pochłonęła. Wręcz stałem się jej więźniem, który zamknięty w czterech ścianach całkowicie oddał się czytaniu.

"Ciężko było znieść obcowanie z tym żywym, wręcz namacalnie obecnym bólem, który emanował z każdego słowa i każdego gestu". A mimo to brnąłem dalej. Czytałem i płakałem. Czytałem i doświadczałem emocjonalnego rozpadu. Czytałem i zanurzałem się cały w intensywnych zapachach śmierci.

Stefan Darda w tej opowieści umieścił wiele trudnych choć ważnych treści. Próbowałem się z nimi zmierzyć. Szukałem rozwiązań, a przede wszystkim zrozumienia.

I ten tytuł: "Zabij mnie, tato". Jako ojciec nie mogę się z tego otrząsnąć. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie sytuację, w której moje dziecko zwróciłoby się do mnie taką prośbą. A przecież w życiu niczego nie można być pewnym...

Okładka tej książki przeraża, ale i zaciekawia. Natalia Twarda, według projektu której ona powstała zrobiła świetną robotę. Gdy tylko zobaczyłem tę okładkę od razu w mojej głowie zaczęły szaleć myśli interpretujące zobaczony obraz. Gratuluję, bo to jest bardzo dobra okładka.

I za Zuzanną Gajewską powtórzę: "Stefan Darda ma umiejętność budowania nastroju, potrafi sprawić, że czytelnik poczuje ciarki na plecach lub zimny oddech na karku. Jeśli chcesz, tak jak ja, poczuć ten zimny oddech na karku, zagłębić się w rykowski mrok i tajemnice z przeszłości oraz dać się emocjonalnie poszarpać koniecznie sięgnij po tę książkę.