Gwiezdny pył recenzja

"Ten,kto gwiazdę w locie schwyta,(...)"

Tą pieśnią rozpoczyna swą książkę Neil Gaiman,zapowiadając nam "cudów krocie". Nie rozczarowujemy się ani trochę,chociaż chciałoby się powiedzieć, niestety nie.Ile to już książek omamiało nas nieprawdopodobnymi krainami?

Ta jest zupełnie inna.

Niczym ludowa gawęda,wprowadza nas w niecodzienny świat miasta Mur i zarzuca sieci czar.Nie boimy się że za chwilę jakiś podejrzany typek zamieni się w wilkołaka albo wampira.W świecie Neila czary znajdują się na porządku dziennym.Razem z Tristanem czy Dunstanem dotykamy magi koniuszkami palców i zachwycamy się nią.Czujemy żar ognia na palenisku,"które zasyczało i rozbłysnęło zielenią i szkarłatem,rozsiewając srebrzyste iskry."Magia istnieje i my w nią wierzymy. Niczym człowiek śledzi nasze kroki i pomaga bądz utrudnia wykonywanie zadań.Wsączając się w opowiadanie stwarza legendę o rycerzyku ,który pojmał gwiazdę,czytaną dzieciom na dobranoc.(Oczywiście pomijając fragmenty nie odpowiednie dla dziecięcych uszu.)
Dotykasz książkę i już wiesz, że przeżyjesz swoją historię życia.Bo kto nie chciałby tak jak Tristan przejść przez tajemniczą wyrwę w murze do Krainy Czarów i odnalezć tam Szczęście?Zasmakować magii i wręcz się nią upić?
"Gwiezdny pył " to nie jet kolejna bajka rozpoczynająca się irytującymi słowami...dawno dawno temu... Opowieść ta, to okruszek fantazji w realnym świecie,przedstawiony w postaci legendy o spadającej gwiezdzie.
Teraz, za każdym razem,kiedy ujrzysz świetlistą smugę na niebie, będziesz zastanawiał się , czy to nie aby kolejna nieziemska istota,przybywająca na ziemię aby rozsiewać szczęście swym gwiezdnym pyłem.
Czemu mamy nie wierzyć Neilowi? Przecież każdy gdzieś w sercu krzyczy "Ja też wierze we wróżki, ja też!"


"Jeśli tylko jest w twej mocy
Niewidzialne widzieć dziwy,
Pędz tysiące dni i nocy,
Aż ośnieży cię włos siwy;
Jedz a powiesz po powrocie,
Że widziałeś cudów krocie"