Serotonina recenzja

Moja pierwsza książka Houellbecqa, wciągająca, mocna. Dość pesymistyczny opis codziennego życia i zmagań osoby cierpiącej na depresje, jednak rozbraja mnie szczerość czy tez sarkazm głównego bohatera. Życie erotyczne przedstawione czasem aż zbyt szczegółowo, ale chyba o to chodziło, o współczesne spojrzenie i to czym dla większości jest seks, miłość, bliskość czy też sens istnienia.
Mimo wszystko wydaje mi się że jes to książka ważna, mowi naprawdę o osobie chorej na depresje o czym warto pamiętać. Zmagania głównego bohatera, jego ciągłe rozważania co by było gdyby i jakbym mógł dać szczęście a jednak nie dałem, wahania nastrojów i sposób życia, ukazują stan kompletnego zagubienia.
Jego podróż po znajomych i nieznajomych zakątkach Francji tylko to potwierdza. Musimy pamiętać że akcja toczy się we Francji i autor jest Francuzem co może stanowić sedno tej powieści, myślę że dość słabo przyjętej w Polsce.
Wydaje mi się że temat chorób mentalnych jest w naszym kraju dość slabo rozpowszechniony. Nie mowi się wiele o potrzebach wizyt u psychologów, psychiatrów czy potrzebach poradni dla osób cierpiących na zaburzenia depresyjne czy mających myśli samobójcze. Mieszkalam wiele lat w Wielkiej Brytanii, gdzie problem stresu jest traktowany bardzo poważnie. Wiele osób cierpi na depresje i regularnie odwiedza lekarzy bądź bierze leki antydepresyjne. Miesiac kwiecień w UK jest przeznaczony na oficjane wsparcie dla chorób mentalnych. To jest bardzo ważny temat, szczególnie w czasie pandemii kiedy ograniczone są kontakty z wieloma osobami, a wiele osób z samotnością sobie nie radzi.
Właśnie bohater nie radzi sobie z własnymi emocjami, jest widac tu brak rodziny, wsparcia przyjaciół, czy byłych kochanek. Tak, tu się zgodzić trzeba, że ukazany jest upadek życia społecznego czy rodzinnego na zachodzie Europy, że praca, pieniądze i szybki ekskluzywny seks nie są prawdziwym kluczem do szczęścia. Główny bohater stara się to zrozumieć i próbuje znaleźć szczęście, jednak jego poziom smutku jest zbyt wysoki...