Baśniarz recenzja

„Strach w niczym nie pomaga. Najgorsze zdarzenia i tak się dzieją, niezależnie, czy człowiek się boi, czy nie”.

Anna przygotowuje się do matury, uczy się razem ze znajomymi, gra na flecie, ma dobrą przyjaciółkę, przesympatycznych rodziców.

O Annie wszyscy jednak mówią, że jest inna, że żyje w bańce mydlanej, ma swój świat, nie zdaje sobie sprawy z istniejących zagrożeń i problemów. Ja się z tym nie zgadzam. Anna wie doskonale jakie jest życie i nie dzieli niczego na czarne i białe. Ona bierze życie takie, jakim jest. Różnica jest taka, że Anna potrafi cieszyć się chwilą, dużo w niej dziecięcej radości.

Dziewczyna uczęszcza na zajęcia razem z Ablem, nazywanym w szkole polskim handlarzem pasmanterią.

Pewnego dnia dziewczyna znajduje w klasie malutką lalkę i zastanawia się do kogo może ona należeć. Jej właścicielką jest Michi, siostra Abla.

Abel opowiada swojej siostrze tajemniczą baśń. Baśń, którą Anna usłyszała przypadkiem śledząc chłopaka i jego siostrę. Od tamtej chwili nie potrafiła oderwać się od tej historii i chciała poznać ciąg dalszy. Jak później spostrzegła, to nie była zwykła baśń, a pod postaciami z baśni skrywały się osoby powiązane z rodzeństwem, które zaczęły ginąć.

Niewiele jest takich książek, które czytam więcej niż jeden raz, a jeszcze mniej takich, po które sięgam trzeci, czwarty i kolejny raz.

„Baśniarz” ma w sobie coś takiego, że nie pozwala o sobie zapomnieć. Ma swój własny wyjątkowy klimat, którego nie odnajdzie się w żadnej innej książce.
Zima w tej historii jest piękna, odrobinę mroczna, ale nikomu niestraszna. Zimy takiej, jak w tej książce, nie odnalazłam nigdzie indziej.

Ta książka ma specjalne miejsce w moim sercu, za opisy zimy, łyżwy, gorące kakao, Annę marzycielkę, która przypomina mi mnie samą, za wyrozumiałych, wspierających rodziców Anny, za niezłomność i za to ile różnych, trudnych tematów porusza: gwałt, molestowanie, prostytucja, strach przed codziennością, ucieczka od problemów, pokazując przy tym, że z każdej sytuacji da się odnaleźć wyjście.