Córka kata recenzja

„Gdy człowiek przychodzi na świat. Broni się rękami i nogami – i robi to samo, gdy musi odejść.”

Kolejny raz złapałam się na tym, że oceniam kiążkę po okładce. Powiem szczerze, że to, co widnieje na pierwszej stronie lektury: „Córka kata” jest niesamowicie interesujące, oraz zwraca uwagę czytelnika. Mnie osobiście bardzo spodobały się barwy, w które została ubrana ta okładka. Kobieta zdaje się ukrywać jakąś tajemnicę, wydaje się być smutna. Także czerwone wypukłości, których zadaniem jest udawanie krwi robią wrażenie. Po tej powieści oczekiwałam wiele, a przede wszystkim miałam nadzieję, że mój czas spędzony przy niej, nie będzie zmarnowany. Nie myliłam się, spędziłam z tą lekturą przyjemne chwile, jeżeli takim słowem mogłabym się w tym wypadku posłużyć.

Autor książki: „Córka kata”, Oliver Potzsch pracuje jako autor programów dla bawarskiego radia i telewizji. Jest potomkiem Kuislów, którzy od XVI do XIX wieku byli najsłynniejszą dynastią katów w Bawarii. * I właśnie o jednym pokoleniu Kuislów napisał swoją powieść.

Jednego z głównych bohaterów, Jakuba Kuisla czytelnik ma okazję poznać już na pierwszych kartach książki. Jest on wówczas małym chłopakiem, który obserwuje swojego ojca kiedy ten dokonuje egzekucji na pewnej kobiecie. Następnie przenosimy się w czasie o trzydzieści pięć lat, kiedy to Jakub Kuisl jest już dorosłym mężczyzną, ma żonę i trójkę dzieci, a także pełni funkcję kata w miasteczku Schongau. W tymże miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Rozpoczęło się od odnalezienia małego chłopczyka, który utopił się, a jego ciało było całe posiniaczone, a także na jego łopatce znajdował się tajemniczy znak. Podejrzenia padają na akuszerkę Martę Stechlin, która według mieszkańców jest czarownicą i razem z diabłem zabija kolejno osierocone dzieci. Kat, Simon Fronwieser oraz Magdalena, córka kata, nie wierzą w winę akuszerki. Dlaczego kobieta, która pomagała przy porodach miejscowych kobiet, miałaby zabijać biedne sieroty? Postanawiają na własną rękę podjąć się śledztwa w sprawie tajemniczych morderstw, dowiadują się przy tym ciekawych rzeczy, dzięki którym będą mogli rozszyfrować ową zagadkę.

Tajemniczy znak na łopatkach zamordowanych dzieci jest wielką niewiadomą. Podejrzewano, że jest to znak czarownicy, ale skąd się wziął na ciele tych sierot? Kto miałby interes w tym, aby zabijać dzieci? W miasteczku zaczęły dziać się dziwne rzeczy tydzień przed nocą Walpurgii, nocą czarownic. Nic nie składa się w jedną całość, zwłaszcza to, że był również sabotażowany plac budowy ośrodka dla trędowatych. Wiele osób widziało w okolicy mężczyzn, którzy prawdopodobnie byli żołnierzami. Ktoś także widział, jak sam diabeł wyskakuje z okna jednego z domów wraz z Klarą Schreevogl, jedną z sierot. Jakub Kuisl podejrzewał owych nieznajomych mężczyzn o sianie zamętu w Schongau. Czy miał rację?

Magdalena Kuisl, to dwudziestoletnia córka kata, Jakuba Kuisla. Tak samo jak jej ojciec, znała się na ziołach i potrafiła robić lekarstwa. Ludzie na widok jej rodziny schodzili z chodników i uciekali od nich jak najdalej, gdyż przebywanie z rodziną katów miało niby przynosić pecha. Lubiła akuszerkę Martę Stechlin, zawdzięczała jej również swoje życie. Od początku nie wierzyła w winę owej kobiety i próbowała dowieść jej niewinności. Magdalena często była widziana z medykiem, Simonem Fronvieserem, co bardzo denerwowało zarówno ojca Simona, Bonifaza, a także samego kata. Bowiem katowskie rodziny mogły wiązać się tylko między sobą. Magdalena jednak była uparta i nie przejmowała się gniewem swojego ojca, który chciał uchronić swoją córkę a również i siebie przed maską wstydu. Podczas czytania tejże książki, ciągle zastanawiałam się, dlaczego autor wybrał dla swojej powieści właśnie taki tytuł. „Córka kata” wcale nie wiąże się z samymi wydarzeniami, które znajdują się w całej historii. Magdalena była drugoplanową postacią, a jej miłosne dylematy oraz pomoc w poszukiwaniu winnego, można było uznać jedynie za dodatkowy wątek książki.

„...bo plotka jest jak dym. Rozchodzi się, przenika przez szpary w drzwiach i zamknięte okna, a na koniec śmierdzi nią całe miasto.”

Oliver Pötzsch w swoim dzieje przedstawił zacofane społeczeństwo, które wierzy w diabły i czarownice. Mieszkańcy Schongau są bardzo religijni, ale ośmieliłabym się tutaj użyć terminu: „dewiotyzm”. Podkreślali oni na każdym kroku swoją religijność, a samą Stechlinową oskarżali o intrygi zawarte z samym diabłem. Bardzo mnie drażnili owi ludzie, gdyż nie lubię zacofanego myślenia i wierzenia w zabobony. Ale czego innego mogłabym się spodziewać po osobach żyjących w XVII wieku? To właśnie kat, medyk oraz Magdalena wykazywali się bardzo racjonalnym i ponadczasowym myśleniem, co było bardzo interesujące w tej powieści. Społeczeństwo we wszystkim widziało rękę szatana, przez co bez udowodnienia winy, spaliliby na stosie akuszerkę Martę Stechlin. Nie wierzyli w winę innego człowieka, przez co kobieta została poddana torturom ze strony kata, który w swoim zadaniu starał się być jak najdelikatniejszy. Ci, którzy tak samo jak Jakub Kuisl nie wierzyli w winę Stechlinowej, nie wychylali się ponad szereg. Woleli siedzieć cicho i ze swoich pozycji obserwować całe zajście.

Autor książki: „Córka kata” przez całą powieść trzyma w napięciu. Do samego końca nie wiedziałam, kto mógłby stać za sprawą owych zabójstw, dlaczego to właśnie sieroty padały ofiarą i co oznaczały tajemnice znaki na ich plecach. Co robili w miasteczku nieznajomi mężczyźni, oraz kim był diabeł, którego widzieli niektórzy mieszkańcy Schongau? Kolejne wydarzenia przeplatały się, przez co ciężko było mi się oderwać od przedstawionej historii. Może i niektórzy bohaterowie byli przerysowani, ale mimo to, całość zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie.

Tak jak napisałam we wstępie, od tejże książki oczekiwałam wielu wrażeń oraz dobrze zagospodarowanego czasu. Powiem szczerze, nie zawiodłam się. Powieść czytałam w każdej swojej wolnej chwili. Bardzo polecam „Córkę kata” fanom tajemnic i intryg. Przy tej książce nie ma czasu na nudę.


* Informacja z okładki książki: „Córka kata”.