Czerwone jak krew recenzja

"Była sobie raz dziewczynka, która nauczyła się bać..."

Lumikki miała wyjątkowo ciężkie dzieciństwo. W domu "wytapetowanym milczeniem" nie znajdowała żadnego pocieszenia. Szkoła była dla niej istnym horrorem. Ponad osiem długich lat dręczenia sprawiło, że stała się zamkniętą w sobie, zimną, samotną dziewczyną, która dobrze widziała, że może liczyć tylko i wyłącznie na siebie.
Trenowała ciężko - żeby mieć siłę uciekać.
Ćwiczyła wtapianie się w tłum - aby móc stać się niewidzialną.
Najważniejsza zasada - nigdy nie pakować się w nieswoje sprawy - bo i po co to jej?
Aż przyszedł w końcu ten jeden dzień. Jak zawsze rano chciała spróbować odnaleźć w szkolnej ciemni chociaż parę minut wytchnienia od zgiełku, ludzi i hałasu. Znalazła jednak coś zupełnie innego - na jej ogromne nieszczęście. I od tego zaczęła się cała ta koszmarna historia...

Śnieżka w narkotykowym świecie gangsterów? Prosta nastolatka kontra niebezpieczny szef mafii?
Lumikki musi sobie poradzić. Jak zawsze.

Pierwsza część trylogii Salli Simukki naprawdę wciąga - to muszę szczerze przyznać. Akcja toczy się szybko, czytelnik w żadnym wypadku się nie nudzi. Główna bohaterka od początku skradła mi całe serce. Okazała się tak silną, niezależną i zaskakującą postacią, że nie chciałam się z nią rozstawać ani na moment, więc nie czekając zbyt długo sięgnęłam po kolejną część.
Nie mogę jednak przemilczeć minusów. Oprócz wyjątkowej Lumikki trudno znaleźć fajnie rozwiniętą postać. Praktycznie nikt więcej nie ma w sobie jakiejkolwiek głębi czy wyrazu, czegoś więcej niż swoista rola w owej historii. Dodatkowo nieco zawiodło mnie zakończenie. I to w wielu aspektach. Spodziewałam się jakiegoś BOOM albo chociaż... małego boom. Nic z tych rzeczy, niestety. Mimo to w epilogu mamy naprawdę ciekawą zapowiedź kolejnych części. Pojawi się rozwinięcie wcześniej zarysowanego wątku miłosnego i rozwikłanie rodzinnej tajemnicy.
"Czerwone jak krew" może się spodobać, ale myślę, że bardziej jako szybka lektura na jeden wieczór niż angażująca powieść.