Kraina śniegu recenzja

Już dawno z powodu książki nie zarwałam nocy. Tym razem nie potrafiłam się od niej oderwać. Niby opowieść jest prosta, do uzdrowiska w górach, słynącego z tras narciarskich i gorących źródeł przyjeżdża w różnych porach roku bogaty mieszkaniec Tokio . Od pierwszego razu zamawia zawsze tą samą gejszę, która ma spełnić wszystkie jego oczekiwania. Usługa jest płatna. Spotykają się, rozmawiają i on w międzyczasie zwiedza okolicę. Jednak atmosfera tej powieści jest niesamowita. Jadąc pociągiem z Tokio przejeżdża tunel za którym otwiera się górska kraina, jakby z baśni, wydająca się surrealistyczną, położoną poza czasem. Ta opowieść mogłaby się toczyć przed wiekami i byłaby taka sama. Jedyne co ją łączy z teraźniejszością jest pociąg, którym przejeżdża. Wszystko dzieje się nieśpiesznie, zanurzone w ciszy i tylko zmieniające się pory roku za oknem mówią o upływie czasu. Obraz wiosek, domów, mieszańców jest jakby zawieszony w czasie i przestrzeni. Wspaniałe są opisy przyrody. Podziwiamy ten sam obraz z okna pokoju o różnych porach roku i o różnych porach dnia. Niby ten sam, a jednak zupełnie różny. Z taką samą uwagą opisuje Drogę Mleczną, jak żeliwny czajniczek z gotującą się wodą, czy odsłonięty kark gejszy i jej starannie ułożone włosy. Mamy jakby wrażenie, że zanurzyliśmy się w samej kwintesencji kultury japońskiej z jej tradycyjnymi instrumentami muzycznymi, sztuką teatralną, czy wyrobem tkanin. W tym wszystkim toczą się nieśpieszne rozmowy z gejszą, gdzie między prozaiczną rozmowa wkradają się tematy ponadczasowe. Poznajemy tak obcy nam kulturowo świat gejsz i ich relacji z klientami. Śnieg, góry, cisza i jakże mały i samotny jest w tym świecie człowiek. Niby jesteśmy z kimś nawet bardzo blisko, ale zawsze dzieli nas pewna bariera. Ciekawy jest też wątek dziewczyny, którą spotyka nasz bohater w pociągu, gdy po raz pierwszy przybywa do tej krainy. Dziewczyna wywiera na nim ogromne wrażenie i jej historia przewija się przez całą powieść znajdując finał na końcu.
Mimo powolnie toczącej się akcji nie jest to powieść nudna, ale niezwykła. W tej cichej i spokojnej aurze pod przykryciem czystego i białego śniegu kłębią się ludzkie uczucia. Można by ją porównać to szeregu obrazów nakreślonych ręką mistrza, w które wraz z autorem staramy się wniknąć i opisać. Ta książka hipnotyzuje swoją lirycznością, zmysłowością. Uzmysławia nam jak każda chwila jest ważna. Dla mnie było to kompletne oderwanie się od rzeczywistości , wspaniały relaks, ale też zaduma .