Prowadź swój pług przez kości umarłych recenzja

W powieści są dwie asteroidy, między którymi dokonuje się kolizja. Pierwszą taką asteroidą jest środowisko lokalnych myśliwych. Drugą jest miejscowa kobieta, obrończyni godności zwierząt. Mamy więc jasny i czytelny konflikt. Pojawia się jednak bardzo duże ALE.

Mianowicie, myśliwi są sportretowani jak w tanich westernach. Są więc postaciami negatywnymi i to sytuacja właściwie jednowymiarowa. To oni są źli i koniec kropka. Do walki z nimi staje jednostka - charyzmatyczna, rzekomo pozytywna, sympatyczna i intrygująca Janina Duszejko, która żyje samotnie na klimatycznym odludziu, o którym potajemnie marzy większość Warszawiaków, którzy powinni tę bohaterkę pokochać i kibicować jej całym sercem. Dlaczego więc Tokarczuk zrobiła z niej taką idiotkę? Przysięgam, dla mnie Janina Duszejko jest trudna do polubienia, a jej niby pozytywna aktywność kojarzy mi się tylko z sąsiadką, która swego czasu naklejała mi na drzwiach kartkę z napisem „kurwa”, bo mieszkałam ze swoim facetem bez ślubu. I tak, jak mojej sąsiadki nie przyjęłoby w szeregi żadne szanujące się towarzystwo katolickie, tak Janiny Duszejko nie przyjęłaby organizacja proekologiczna, co Olga Tokarczuk z pewnością ubrałaby w szaty jakiegoś „układu” z podłymi myśliwymi, do których - jakżeby inaczej? - należy również sam ksiądz proboszcz, będący stereotypowym nietykalnym polskiej prowincji, a jego teorie o tym, jak to zwierzyna nie posiada duszy są tanie niczym gadżety z odpustu. Słowo daję, Olga Tokarczuk mogła się tutaj nieco bardziej wysilić... Ale to nie z tym mam największy problem. Mój największy problem polega na tym, że postacie które rzeczywiście polubiłam (przyjaciele pani Duszejko) stoją murem za tą bohaterką bez cienia wahania akceptując wszystkie jej ruchy nawet gdy okazuje się, że umierają przez to ludzie. Tego to ja już nie zniosłam, mówiąc szczerze, i cisnęłam książką precz. Z literackiego punktu widzenia jest to zagranie tak prostolinijne, że aż głowa boli. Dlaczego żaden z nich nie zakwestionował działań Duszejko? Dlaczego nikt nie podjął próby dyskusji z etyką tych działań? Przecież sama Tokarczuk mówi o książce, że to „thriller moralny”. Gdzie, pytam? Gdzie ten thriller, gdzie ta moralność? Czego ta książka ma mnie nauczyć? Po której stronie mam stanąć: myśliwych, czy obrońców zwierząt? No bo ja naprawdę nie wiem, kto w tej książce jest gorszy, a koniec końców wygrywa tylko śmierć.

P.S.
Daję tylko trojkę, bo to w końcu Tokarczuk i stać ją na więcej.