Kot, który jadał wełnę recenzja

Lilian Jackson Braun (1913-2011) była przez 30 lat redaktorką Detroit Free Press. Tom 2 serii „Kot który…” powstał jeszcze w czasie jej aktywnego życia zawodowego. Cały cykl kryminałów został określony największym hitem od czasu Agathy Christie. Pod tym stwierdzeniem mogę się śmiało podpisać. Kusząc się na ocenę, której z autorek należy się palma pierwszeństwa na mojej półce, Lilian Jackson Braun jest na prowadzeniu.
Tom 2 jest równie niewielki objętościowo, jak pierwszy, co wygląda na standard serii. Nowa zagadka okazuje się być równie interesująca, co poprzednia i wciąga równie szybko.
Uroczy detektyw amator w osobie Jima Qwillerana, byłego dziennikarza kryminalnego powraca, a wraz z nim syjamczyk Koko.
Na Jima Qwillerana czeka nowe wyzwanie. Po artykułach o sztuce, którymi zajmował się wcześniej, dostał możliwość prowadzenia czasopisma na temat wystroju wnętrz. Pierwszy numer to wielki sukces… i początek afery kryminalnej, której rozgryzieniem z zapałem zajmie się dziennikarz o szkockich korzeniach.
W rozwiązywaniu tajemnic ponownie nieoceniony okaże się być Koko, naprowadzający swojego właściciela na kolejne tropy (między innymi za pomocą gry w otwieranie słownika). Do dwójki bohaterów dołącza Yum Yum, prawdziwa dama wśród kotów syjamskich.
Wprowadzenie kolejnego kota umożliwiło autorce jeszcze głębszą analizę charakterów tych zwierząt. W końcu co dwie głowy, to nie jedna, a dwa koty to szczyt uroku lub… armagedon. Przeczytanie książeczki zajęło niecałe 4 godziny. Akcja biegnie wartko, nie ma mowy o nudzie. W dodatku dzięki nowej branży, którą poznaje Qwilleran, również czytelnik ma szansę na przykład dowiedzieć się, że nie należy mylić zasłonki z draperią. Napięcie jest zapewnione, a zakończenie dostarcza wrażeń. Zwłaszcza, że koło Jima pojawia się kobieta mająca co nieco do ukrycia…
Polecam wszystkim miłośnikom zagadek i zwierząt o ciekawych zwyczajach i miękkim futerku.