Słońce o północy recenzja

Olivia wraz z chłopakiem wybierają się na rejs po Antarktydzie. Rejs ma być dla nich nie tylko okazją do oglądania lodowego horyzontu, ale jest także ich czasem pracy. Na statku ma odbyć się wystawa, której organizacją mają zająć się oboje. Antarktyda ma jednak dla nich inne plany i kiedy na statku odnalezione zostają pierwsze zwłoki, a Olivia zaczyna węszyć, zaczyna się też walka o przetrwanie.

Lodowa pustynia ułatwia zadanie osobie, która poluje na Olivię i innych ludzi na statku. Mają ograniczone możliwości ucieczki, a nawet wręcz zerowe. Dziewczyna nie wie, komu może zaufać, ale chce mieć kogoś po swojej stronie, by poczuć się odrobinę bezpieczniej. Wróg jednak wciąż na nią poluje, wokół niej ciągle dzieją się dziwne rzeczy, a końca podróży wciąż nie widać. Kto i w jakim celu jej zagraża?

Historia zapowiadała się obiecująco, thriller osadzony na mroźnych wodach Antarktydy, dość nietypowe miejsce, jak na rozgrywającą się akcję, do tego tajemniczy morderca czyhający na życie głównej bohaterki i innych ludzi na statku, ale ostatecznie brakowało mi czegoś w tej książce.

Klimat historii kreowany jest w dużej mierze na tajemniczy, mroczny, ale na dłuższą metę tego nie czuć. Historia jest spójna, realistyczna, ale bardzo prosta, czasami wręcz banalna. Brakowało mi w niej akcji, czy napięcia towarzyszącemu poznawania prawdy. Autorka od wydarzenia do wydarzenia przechodzi dość płynnie, nie ma czasu na ich głębszą analizę. Bohaterka próbuje dojść na własną rękę do tego, kto morduje pasażerów statku, ale wciąż jej coś umyka. Jej podejrzenia w ogóle nie są trafne, chociaż dowodów na jakiekolwiek powiązania jest bardzo mało, a te, które się pojawią, nic konkretnego nie wskazują i przewijają się non stop przez całą opowieść.

Na zakończenie nie zabraknie zwrotu akcji, chociaż po przeczytaniu całości nie wydał mi się on spektakularny. W całej historii brakowało mi klimatu thrillera, akcji, bo samo zostawianie trupów nie budowało tego klimatu. Historia jest do przeczytania tak naprawdę w jeden wieczór, nie wymaga maksymalnego skupienia, bo teoretycznie wszystko autorka podaje na tacy.