Maigret i porządni ludzie recenzja

W tym kryminale, który jest tak naprawdę dłuższym opowiadaniem (jak większość książek Simenona), komisarz Maigret musi rozwiązać zagadkę morderstwa w porządnej rodzinie. A wszystko zaczyna się tak, że państwo Maigret wracają z kilkutygodniowych wakacji na wsi do letniego i opustoszałego Paryża. Wtedy to kolega komisarza prosi go o zajęcie się nietypową sprawą: oto żona i córka starego rentiera René Josselina, znalazły go zabitego w ich mieszkaniu, po powrocie z teatru. Szybko okazuje się, że zabity był wzorem dobroci i przyzwoitości. W ogóle wszyscy w rodzinie Josselin są poukładani, przewidywalni, normalni, na przykład córka Josselina wyszła za lekarza pediatrę, doktora Fabre, poświęcającego się całkowicie pracy; jednym słowem porządni ludzie. To irytuje komisarza, który przypuszcza, że w zabójstwo zamieszany jest ktoś z najbliższej rodziny, ale wszyscy: żona Josselina, jego córka i zięć mają solidne alibi. Poza tym Maigret nie ma się czego złapać, żadnego motywu morderstwa, hipotezy czy śladu.

Ale z czasem, gdy komisarz grzebie w przeszłości tej ułożonej, mieszczańskiej familii, wychodzą na jaw różne grzeszki, pojawiają się trupy w szafie. Jak to często bywa u Simenona, osnową książki jest gra psychologiczna między komisarzem a członkami rodziny Josselin, w szczególności z żoną zamordowanego, osobą chłodną i dystyngowaną. Toczy ona cichą wojnę z Maigretem, za wszelką cenę starając się nie ujawnić wstydliwych tajemnic rodzinnych, ale komisarz w końcu i ją zmusza do szczerości.

A wszystko to dzieje się w bogatym mieszczańskim Paryżu, gdzie wieloletni sąsiedzi nic nie wiedzą o sobie, nie znają nawet swoich nazwisk, za to dozorczyni, czy konsjerżka, wie o nich praktycznie wszystko. Śledztwo prowadzone jest, jak już wspomniałem, w lecie, z nieznośnymi upałami i opustoszałymi mieszkaniami: bogaci mieszczanie masowo wyjeżdżają z miasta na kilka miesięcy wakacji. Ta sytuacja z pewnością nie ułatwia Maigretowi dochodzenia, ale nasz komisarz jak zwykle daje radę.

Czytało mi się książkę bardzo szybko, no nie jest to rzecz, która zostawia jakiś ślad, bardziej zapychacz czasu w podróży.