Kształt demona recenzja

„Ech, żeby to się wreszcie skończyło”, wzdychałem, wkładając słuchawki przed kolejnymi porcjami „Kształtu demona”. Oblizywałem się już na następną książkę, a tę skończyłem właściwie tylko dla zasady. Na szczęście da się „odczytać”, bo to jedna z tych książek, które zapomina się w parę dni po przebrnięciu.

Niewierząca Julia kocha się ostro z mężem, po czym zabiera go na mszę do warszawskiego kościoła, skąd znika bez śladu. Sprawę dostaje nie wiedzieć czemu policjantka Farkas. Nie wiedzieć czemu, bo zajmuje się zabójstwami, a to jest tylko zaginięcie, więc powinno trafić do innego wydziału. Jedynym usprawiedliwieniem tego jest fakt, że w tym samym kościele doszło już wcześniej do zaginięć dwóch kobiet.

W sumie nie wiadomo, czy Farkas to podkomisarz, czy nadkomisarz, bo książka jest fatalnie zredagowana i nikt nie zwrócił uwagi na błąd autorki, stosującej raz jeden stopień, raz drugi. Konstrukcja postaci Farkas jest też słabiutka – bohaterka jest nijaka, przezroczysta, pozbawiona wyrazistych cech.

Kiedy los Julii zostaje wyjaśniony, do rozgryzienia pozostaje kwestia zabójstwa zaginionej zakonnicy, której nagie ciało wyrzuciła na brzeg Wisła. Jest kilkoro podejrzanych i autorka dość nieudolnie sugeruje czytelnikowi to jednego, to drugiego. Julia jest zaburzona psychicznie, jej matka także, nietypowe zachowania wykazuje od czasu do czasu okaleczony w wyniku wypadku brat Julii Maks. Rodzinka jest nieźle zwichrowana, toteż w niej właśnie czytelnik spodziewa się zabójcy.

Akcja rozgrywa się raz w przeszłości, raz w teraźniejszości. I jest przez to nudna. Brniemy przez historię nastoletniej Julii i jej psychiczne zawirowania albo śledzimy wydarzenia związane z poszukiwaniem zaginionych kobiet. Nic specjalnego się nie dzieje. Ciągnie się to i ciągnie, aż w końcu czytelnikowi robi się wszystko jedno, kto jest zabójcą. Rażą błędy językowe i merytoryczne, toteż uważny czytelnik parska śmiechem, gdy czyta lub słucha, jak w posłowiu autorka dziękuje redaktorce za… profesjonalną redakcję.

A potem włos mu się jeży, gdy autorka sugeruje, że przygód podnadkomisarz Farkas może być wkrótce więcej.