Skrzep recenzja

„Skrzep” Roberta Małeckiego, to piąta odsłona serii z komisarzem Bernardem Grossem. Małecki nie ogranicza się do prezentowania kolejnych tropów i policyjnych procedur – stawia swoich bohaterów w sytuacjach granicznych, gdzie cierpienie po stracie najbliższych miesza się z desperacją poszukiwania prawdy.

Śledztwo prowadzone przez Bernarda Grossa wydaje się na pierwszy rzut oka proste – Michał Arłak, po brutalnym zabójstwie swojej żony i córki, popełnia samobójstwo. Widzimy krwawe kałuże, młotek, który najprawdopodobniej stał się narzędziem zbrodni, i wisielca w szopie. Jednak Małecki subtelnie podsyca atmosferę niepokoju, ukazując, że to, co oczywiste, rzadko bywa prawdą. Dlaczego wisielcowi brakuje śladów krwi na ubraniu? Czego nie wyjawia sąsiad? Małecki igra z czytelnikiem, prowadząc go przez labirynt półprawd i niedopowiedzeń.

Co jednak czyni „Skrzep” wyjątkowym, to nie tylko sama zagadka, ale psychologiczne portrety postaci, szczególnie Grossa. Komisarz, przytłoczony ciężarem przeszłości, staje przed ścianą zarówno zawodowo, jak i emocjonalnie. Zmuszony przerwać lot do Anglii, by podjąć śledztwo, walczy nie tylko z tajemniczymi poszlakami, ale i z demonami własnego umysłu. Ataki paniki, które go nękają, stają się dla niego niemal tak samo niebezpieczne, jak kryminalny świat, w którym się porusza. Małecki kreśli tutaj przejmujący obraz człowieka u progu załamania, co nadaje powieści głębszy, egzystencjalny wymiar.

„Skrzep” to nie tylko kryminał, ale też refleksja nad utratą, samotnością i wewnętrznymi zmaganiami. Mistrzowsko budowana atmosfera, niepokój i napięcie sprawiają, że trudno oderwać się od książki, mimo że Małecki każe nam stale zadawać pytania i podważać to, co wydaje się oczywiste. Dla fanów serii o Grossie będzie to kolejna mroczna odsłona jego zmagań z rzeczywistością, a dla nowych czytelników – doskonała okazja, by zagłębić się w świat, gdzie zbrodnia nigdy nie jest jednoznaczna, a każdy detal ma znaczenie.

To powieść, która, zamiast prostych odpowiedzi, oferuje gęstą sieć pytań i niedopowiedzeń, przypominając, że prawda rzadko jest tak klarowna, jak byśmy chcieli.