Dzwon recenzja

Książka angielskiej pisarki zaczyna się tak, że młoda mężatka, Dora, odchodzi od męża, Paula, a potem do niego wraca gdy Paul mieszka na wsi w grupie ludzi, którą można nazwać komuną czy sektą. Grupę tę bowiem tworzą chrześcijanie, którzy chcą pracować nad swoim życiem duchowym, uczestniczyć w praktykach religijnych, być bliżej Boga. Członkowie grupy wspólnie uprawiają ziemię, za sąsiadki zaś mają mniszki benedyktynki mieszkające w klasztorze o surowej klauzurze.

Z czasem lepiej poznajemy członków tej małej społeczności, pod powierzchnią duchowości i pobożności wychodzą na wierzch różnice charakterów intrygi, animozje, nierozwiązane konflikty z przeszłości, namiętności, a wreszcie seksualność. A wszyscy czekają na wstąpienie jednej z uczestniczek grupy, Katarzyny, do klasztoru, i na przybycie i poświęcenie nowego dzwonu, który ma być ozdobą klasztoru. Akcja toczy się nieśpiesznie, leniwie, ale narasta oczekiwanie, że liczne napięcia między członkami grupy muszą w pewnym znaleźć ujście.

Prawdę mówiąc, środkowe partie powieści są dosyć nudne. Autorka opisuje życie wewnętrzne bohaterów rozwlekle, w sposób dosyć staroświecki, powiedziałbym dziewiętnastowieczny, tak już się teraz nie pisze. Poza tym mamy rozgadane opisy przyrody à la Orzeszkowa.

Jak pisałem, czuje się, że w pewnym momencie dojdzie do przesilenia, i to przesilenie przychodzi wraz z przybyciem dzwonu. Skrywane tajemnice wychodzą na wierzch, ludzie ujawniają swoje namiętności, i nagle okazuje się, że ich wiara nie jest tak głęboka i pozbawiona pokus jak by się mogło wydawać.

W sumie trudno mi powiedzieć, jakie jest przesłanie tej książki, być może takie, iż seksualność i namiętność przegrywają z kapłaństwem czy dążeniem do religijnej doskonałości? Ale to raczej banalna konstatacja.

Powtarzam, książka jest przegadana, długie rozważania o życiu wewnętrznym głównych bohaterów nużą, w tym sensie jest to powieść obecnie staromodna. Słyszałem już opinie, że jest to najlepsza powieść Iris Murdoch, jeśli tak, to ja wysiadam...

Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Andrzeja Piszczatowskiego.