Cichym ścigałam go lotem... recenzja

Zacznę od ciekawostki. Poszukując w Internecie wydania tej książki, z roku 1977, znalazłam informację o sprzedaży na aukcji antykwarycznej dokładnie tego niepozornego tytułu. Aukcja odbyła się 12/13-06-2021 roku, cena wywoławcza wynosiła 18 EUR. Cena sprzedaży - 46 EUR. Przebicie 261%. Stan dobry, podpis autora na karcie przedtytułowej.

Komu zależało na posiadaniu w swojej biblioteczce skromnego, liczącego zaledwie 157 stron, kryminału? Czy był to miłośnik książek Joe Alexa, czy też łowca autografów? Nie dowiem się tego, ale myślę, że był na pewno wielbicielem bohatera tego kryminału – dowcipnego, niezwykle inteligentnego Joe Alexa, który zostaje wezwany do pomocy przy śledztwie przez Benjamina Parkera, zastępcę Scotland Yardu.

Akcja toczy się niespiesznie, na scenie niczym w tragedii antycznej pojawiają się kolejni aktorzy. Jedno jest pewne, sir Gordon Bedford, naukowiec zajmujący się szlakami wędrówek ćmy Trupia główka nie żyje. Zostaje znaleziony martwy, kilka godzin przed wylotem do Nowego Jorku na arcyważne sympozjum naukowe. Na jego biurku odnaleziono aż (!) dwa listy pożegnalne.
Krąg podejrzanych jest bardzo niewielki, a mianowicie – żona badacza, jego brat i bratowa, jego sekretarz oraz pokojówka.

Styl Joe Alexa jest oryginalny, momentami flegmatyczny, ale pełen dedukcji i odniesień do klasycznej literatury. Nie każdemu taki sposób rozwiązywania zagadek kryminalnych odpowiada. Muszę przyznać, że jeśli chodzi o mnie, to na pewno sięgnę po inne tytuły autorstwa Joe Alexa. Dzięki jego książce mogłam spędzić bardzo przyjemny wieczór na rozwiązywaniu sekretu zbrodni, który okazał się niezwykle intrygujący.

Dla wielbicieli klasycznych kryminałów, moim zdaniem, ten tytuł wart jest przeczytania.

Dla niezdecydowanych, fragment stylu Joe Alexa: