Kobiety pistolety. Sanitariuszka z pułku Baszta recenzja

Bardzo lubię czytać biografie i autobiografie o ciekawych ludziach, ale uważam, że "Kobiety pistolety" jest po prostu niesamowita. Chociaż właściwie myślę, że to pani Maria Kowalska jest niesamowita osobą. Do tej pory jest bardzo skromną osobą i uważa, że jej pseudonim "Myszka" jest dla niej stworzony i ją idealnie określa. Wiktor Krajewski przeprowadził z panią Maria wywiad, który czyta się rewelacyjnie, ja po prostu pochłonęłam tę książkę. Gdy skończyłam lekturę, zaczęłam kartkować od początku, wracając do zaznaczonych fragmentów. Z pewnością będę wracała do tej książki a moje starsze wnuki już zabierają się do jej czytania.
Jak to dobrze, że Wiktor Krajewski dotarł do pani Marii, bo już niewiele jest żyjących osób, pamiętających czas wojny.

Historia jest bardzo niezwykła, "Myszka" była jedną z sanitariuszek z pułku Baszta. Po upadku powstania pani Maria była jedną z czterdziestu młodych kobiet, które trafiły do obozu w Sztutowie. Były one jedynymi, które miały status jeńców wojennych a mimo to trafiły do tego obozu. Mówiono na nie "kobiety pistolety" a ja muszę się przyznać, że nie słyszałam nigdy wcześniej takiego określenia. Zresztą popytałam znajomych i oni również się nie zetknęli z taka nazwą. Bardzo w takim razie się cieszę, że trafiłam na tę książkę.

Od samego początku zauważyłam, że Wiktor Krajewski bardzo składnie prowadzi wywiad i myślę, że nawiązała się jakby nić przyjaźni, porozumienia, a dzięki temu czytając tę książkę czułam się tak, jakbym była razem z nimi, tylko nie brałam udziału w dyskusji. Dowiedziałam się nie tylko o życiu pani Marii, ale również poznałam wiele faktów historycznych, o których wcześniej nie słyszałam. Zupełnie inaczej patrzę również teraz na osoby biorące udział w powstaniu. Osoby spoza Warszawy rzeczywiście inaczej to postrzegają.
Wspaniałym uzupełnieniem książki są fotografie, przepiękny dowód historii. Aż można pozazdrościć, że zachowało się ich tyle z tamtych czasów .
Pani Maria jest niezwykłym świadkiem historii, brutalnej historii, szkoda, że jest już niewiele takich osób. Moja mama jest tylko 4 lata młodsza, ale mieszkając na bieszczadzkiej małej wsi na szczęście nie przeżyła takich traumatycznych historii. Mimo to nie lubi wracać do tamtych lat.
Co takiego robiły te młode dziewczyny w czasie powstania?
Czy bały się brać udział, czy bały się śmierci?
Czy dzisiaj kobiety byłyby tak odważne?

Warto zapoznać się z tą publikacją, gdyż jest wspaniale napisana, że nawet młodsi czytelnicy mogą sobie z nią poradzić.
POLECAM!

Za możliwość zapoznania się z tą książką dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka.