Instytut piękności recenzja

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Marii Paszyńskiej i z pewnością nie ostatnie. Z tego co widzę autorka specjalizuje się w historiach osadzonych w kontekście wojennym, jednak patrzy na nie od tej zwykłej, powiedziałabym „cywilnej” strony.

W „Instytucie wojennym” poznajemy historię Mady Walter, która w czasie okupacji prowadziła tytułowy instytut, w którym uczyła ukrywające się Żydówki, w jaki sposób się malować, aby ukryć charakterystyczne rysy, uczyła je przepisów na niekoszerne potrawy oraz pacierza i podstawowych modlitw.

W książce przedstawione zostały historie czterech kobiet: Sary, Zoi, Lei i Dalili, które korzystały z pomocy pani Walter. Książka podzielona jest na części zatytułowane imionami kobiet , co w efekcie powoduje, że każda z nich opowiada swoją historię i komentuje bieżące wydarzenia ze swojej perspektywy.

Cztery kobiety, które trafiły pod opiekę Mady, często nie z własnej woli, pokazują nam cały przekrój ówczesnej ludności żydowskiej. Są w różnym wieku, wywodzą się z różnych środowisk, posiadają diametralnie inne bagaże doświadczeń. Gdyby nie wojna, kobiety te prawdopodobnie nigdy by się nie spotkały. A tak, w jednym pomieszczeniu mieszka ze sobą żona rabina, gwiazda kabaretowa, intelektualistka i młodziutka dziewczyna, której brakuje matki. Wspierają się, wspólnie rozwiązują problemy, co z czasem skutkuje zrodzeniem silnej, kobiecej przyjaźni.

Książka jest dobra dla osób, które lubią tematykę wojenną, jednak nie przepadają za brutalnymi opisami przesłuchań na Szucha czy bezlitosnym znęcaniem się nad ludźmi w getcie. Autorka skupia się raczej na głównych bohaterkach i ich odczuciach. Oczywistym jest, że rzeczywistość wojenna jest w książce obecna, jednak nie jest silnie eksponowana.

Dodatkowo dużym plusem jest posłowie, w którym autorka tłumaczy, że jej książka jest jedynie inspirowana postacią Mady Walter. Zwraca uwagę, w których momentach lekko mija się z prawdą historyczną, aby dopasować ją do swojej historii. Świadczy to przede wszystkim o szacunku autora zarówno do czytelnika, jaki i do czasu, o którym pisze.