Chwała mojego ojca Zamek mojej matki recenzja

"Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki" to dwie pierwsze części wspomnień Marcela Pagnola - francuskiego dramaturga , reżysera i prozaika . O jego "Żonie piekarza" mogliście przeczytać kilka postów wcześniej.
Musze się przyznać ,że "Żona Piekarza" była moim pierwszym kontaktem z Pagnolem . Komedię przeczytałam z przyjemnością i wręcz błyskawicznie. Kiedy więc w moje ręce dostała się kolejna książka tegoż autora przeczytałam ją z niezwykła przyjemnością. Zwykle z daleka trzymałam się od wszelkiego rodzaju biografii , autobiografii czy wspomnień , ponieważ te , na które trafiałam wcześniej były dość nudne , czasem pompatyczne . "Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki" to lektura niezwykła .
Już od pierwszych stron przeniosła mnie do czasów dzieciństwa pisarza , który wspomnienia rozpoczął ukazując nam historie swoich rodziców oraz okoliczności jego przyjścia na świat.Jego dzieciństwo było tak cudowne i beztroskie ,że szczerze mówiąc poczułam lekkie ukłucie zazdrości :)
Pagnol ukazuje nam swoje dzieciństwo w sposób barwny i cudownie zabawny. Poznajemy jego rodzinę i przyjaciół . Nie są to portrety wyidealizowane - autor ukazuje ich ze wszystkimi zaletami i wadami dzięki czemu wydają się oni czytelnikowi jeszcze bardziej bliscy.
Kiedy czytałam wspomnienia pisarza moim oczom ukazywał się obraz dorastania w rodzinie , w której najważniejszą wartością była miłość , a wszyscy jej członkowie byli sobie niesamowicie bliscy. Co dało mi wiele powodów do zastanowienia się nad dzisiejszymi rodzinami i tym jak dziś funkcjonują.
Wracając jednak do książki . Nie skłamię mówiąc ,że ubawiłam się przy niej setnie. Niejednokrotnie banalne zabawy dzieci zostały opisane z charakterystycznym dla autora poczuciem humoru , co nadało im zupełnie inny charakter. Najbardziej chyba podobał mi się fragment ,w którym mały Marcel udaje się na polowanie idąc śladem ojca i wuja Juliusza ostatecznie ratując myśliwski honor ukochanego ojca.
Powiem szczerze ,że czytając wspomnienia Pagnola nie mogłam uniknąć porównań z przygodami Mikołajka (zresztą skojarzenia nasuwają się już przy pierwszym rzucie oka na okładkę autorstwa Sempe) . Książka napisana jest równie lekko i zabawnie . Każda strona przynosi coś nowego , kolejny powód żeby na twarzy czytelnika zagościł uśmiech . Moim zdanie ma też specyficzny klimat , którego w przypadku Mikołajka nie było.
Kończąc książkę poczułam niedosyt . Chyba uzależniłam się od niewymuszonego humoru autora . Z niecierpliwością czekam teraz na ciąg dalszy wspomnień :)