Notre Dame. Serce Paryża, dusza Francji recenzja

„Notre Dame. Serce Paryża, dusza Francji” Agnes Poirier jest reportażem o historii i teraźniejszości jednej z najbardziej znanych budowli europejskich, pochodzącej ze średniowiecza. Choć nie jestem fanką ani znawczynią Francji, postanowiłam ją przeczytać dla poszerzenia horyzontów. Miałam nadzieję na spotkanie z opowieścią pełną pasji i wzbudzenie jej w sobie.

Pamiętam dzień, w którym katedra Notre Dame zaczęła płonąć. Miałam poczucie, że jest coś niesprawiedliwego w tym, że 850-letni budynek przetrwał całe wieki pełne wojen, rewolucji i wielu zawirowań historii, a może zniknąć przez brak ostrożności i opieszałość osób odpowiedzialnych za jego monitorowanie. Agnes Poirier opisała te chwile w bardzo emocjonalny sposób, skupiając się na reakcjach i działaniach ludzi związanych z katedrą zawodowo, ale i zwykłych mieszkańców Paryża i turystów, którzy musieli patrzeć na ten przerażający spektakl. Wyjątkowo doceniła pracę strażaków, którzy z narażeniem życia starali się ocalić jak najwięcej ze zgromadzonych w katedrze dzieł sztuki, a przede wszystkim ratować budowlę przez zawaleniem.

Osobną część książki zajmuje historia obiektu – od momentu powstania, przez burzliwe lata sporów o władzę z Kościołem, monarchii absolutnej, wreszcie rewolucji francuskiej, sukcesu Napoleona, a potem jego upadku, następujących po sobie rządach republikańskich. Autorka wspomina o architektach, którzy najbardziej przyczynili się do obecnego kształtu i wystroju katedry. Opowiada też o najważniejszych wydarzeniach, które miały w niej miejsce: ślubach i koronacjach. Nie zapomina o dzwonniku z Notre Dame, najbardziej znanej postaci literackiej związanej z katedrą.

Wszystko to ma pokazać, że katedra Notre Dame stanowi ważny punkt na mapie Paryża i Francji, który jest jednym z elementów francuskiej tożsamości. To tam spotykali się Francuzi w ważnych momentach historycznych. Tam obecny jest duch, który tworzy tę narodowość. Katedra Notre Dame jest być może bardziej francuska niż wieża Eiffla. Zaangażowanie ludzi z całego świata w jej odbudowę tylko to potwierdza.

Autorka nie szczędzi również słów krytyki pod adresem narodu francuskiego. Znaleźli się przecież tacy, którzy woleliby miliony euro zebrane na odbudowę katedry przeznaczyć na pomoc chorym i biednym. Odnosi się do konsekwencji rozdzielenia Kościoła i państwa dla mentalności mieszkańców. Wskazuje niektóre cechy narodowe, które ujawniły się w wyniku tego pożaru.

Książka Agnes Poirier nie jest porywająca, ale poprawna. Nie jest też wyczerpująca, choć doskonale nadaje się do popularyzacji tematu, o którym opowiada. Wielka szkoda, że nie zawiera żadnych zdjęć, bo brakowało mi spojrzenia na opisywane dzieła sztuki i wnętrza. Mimo mankamentów uważam, że to całkiem udana pozycja.