Serce Kaeleer recenzja

Zakończenie trylogii Czarnych Kamieni było przepiękne. Szczęśliwy koniec, który jednak miał swoją straszliwą cenę. Wszystkie demony, jak chociażby Andulvar Yaslana, odeszły, wielu Krwawych zginęło, a Jaenelle ledwo przeżyła. Wzruszający, zmuszający do refleksji, bardzo długo przewijał się w moich myślach, nieustannie tworząc nowe ścieżki rozwoju fabuły. Luki pozostawiono dokładnie tam, gdzie powinny się znaleźć, aby dać czytelnikowi pole do interpretacji. Wiadomość o tłumaczeniu kolejnej księgi zdumiała mnie więc niezmiernie. Dopiero gdy dowiedziałem się, że są to cztery opowiadania likwidujące pewne niedomówienia, pojawiła się również ciekawość. W końcu zawsze jestem gotów na taniec z Sadystą.

Pierwsza historia, pt. „Prządka Marzeń”, jest bardzo krótka. Zaledwie kilkustronicowe opowiadanie robi początkowo dziwne wrażenie w stosunku do dość obszernej książki, liczącej około czterystu stron. Co niezwykłe, napisane jest stylem, którego w poprzednich częściach nie uświadczyliśmy. Prawdopodobnie w dłuższej formie niezbyt by się sprawdził, ale tutaj zdecydowanie zaintrygował. W skrócie fabuła obraca się wokół powstania Kamieni oraz końcu pewnej epoki. Marzenia mogą zostać bezpowrotnie utracone, chyba że ktoś nauczy się stawiać z nich sieci… Interesujący styl i treść, ale generalnie historia niewiele wnosi do wiadomości o świecie Czarnych Kamieni. Za to jako przystawka sprawdza się dobrze.

„Książę Ebon Rih” wypełnia w sumie dość istotną lukę pomiędzy „Dziedziczką Cieni” a „Królową Ciemności”. Opowiadanie koncentruje się na tym, jak Lucivar poznał Marian oraz jak doszło do ożenku. Pomysł bardzo ciekawy, jako że postać dziewczyny dość niespodziewanie pojawiła się w trzecim tomie, do tego z synkiem, Daemonarem. Kobieta ta, będąca domową czarownicą, trafiła początkowo do domu Luthvian. Nietrudno się domyślić, że raczej nie miała ciepłego przyjęcia z jej strony. Różne perypetie prowadzą do tego, że kończy w domku Lucivara jako jego gospodyni. Początek historii prezentuje się wręcz wspaniale. Wprowadzenie postaci Frędzla – wilka będącego krewniakiem – dodaje elementy komediowe, przy których nie sposób się nie roześmiać. Niestety później zacząłem nabierać wrażenia, że cała akcja koncentruje się wokół problemu Lucivara z niemożnością dania upustu swojemu członkowi w seksie z Marian.

[...]

[Dalszy ciąg recenzji -> http://gameexe.pl/ksiazki/art/2193,Serce-Kaeleer]