Za wszelką cenę recenzja

Lubię twórczość Cobena, przeczytałam wszystkie jego powieści, które zazwyczaj mnie nie zawodziły. „Za wszelką cenę”, dla odmiany, mnie zmęczyło. Nie udało mi się zaangażować w tę historię w taki sposób, w jaki zwykle pochłaniają mnie powieści Cobena. Pierwsze, co nasuwa mi się po lekturze, to fakt, że z thrillerem (o czym głosi okładka) powieść ma niewiele wspólnego, jest to raczej fabuła mocno sensacyjna, no ale, co kto lubi…

Mimo że powieść zaczyna się z przytupem właściwym dla twórczości Cobena, daje iskrę, która ma rozpalić ciekawość, to jednak już po kilkudziesięciu stronach iskra gaśnie i zostaje nam co najwyżej marne pogorzelisko. Od momentu, kiedy David Burroughs i Philip Mackenzie dogadują się w pewnej sprawie, zaczyna wiać nudą. Pościgi, ucieczki, wpadki o włos, itp. są nie tylko sztampowe, ale i okropnie męczące. Wieczne spekulacje, czy stało się to, co się stało, zamiast podsycać napięcie, tylko wzbudzają irytację. Do tego okropnie dużo opisów miejsc, szczegółowe opisy lokalizacji podawane niemal co do jednego budynku, przydługie rozmowy mocno odbiegające od tematu głównego (np. rozmowa Davida i Nicky’ego Fishera) plus wspominki bohaterów i wracanie do różnych błahych epizodów z przeszłości, zabiły wszystko, co w tej książce mogło być interesujące. Mnie ostatecznie dobiły dialogi między agentami specjalnymi Maxem Bernsteinem i Sarah Jablonski – głupie i na żenująco prostackim poziomie… Trąciło mi to trochę rozmowami bandy podwórkowych opryszków. Rozumiem, że te dialogi mogły mieć na celu sprowokowanie przesłuchiwanego, ale naprawdę, wszystko ma swoje granice… Nie takiego poziomu oczekiwałabym od doświadczonych agentów specjalnych szacownego FBI.

Muszę również przyznać, że sama fabuła, jeśli odjąć wymienione wyżej niedoskonałości, trzymała się kupy i była sensownie poprowadzona i wyjaśniona. Nic to wprawdzie zaskakującego, bo ogólnego zamysłu domyśliłam grubo przed połową książki, w trakcie lektury tylko powkładałam sobie odpowiednie osoby w odpowiednie miejsca. No ale też, mimo mojego dużego zrozumienia dla praw i możliwości, jakie autorowi daje licentia poetica, cała ta historia jest… no cóż… mocno fantastyczna. Pan Coben niewątpliwie dysponuje nieograniczoną fantazją, wyobraźnią i kreatywnością… Gdybyż jeszcze UFO wylądowało w przeuroczych ogrodach posiadłości Payne’ów byłabym przeszczęśliwa, a tak czuję się mocno rozczarowana :)