Sekta recenzja

Autor: Monika Magoska – Suchar

Wydaje mi się, że ludzie wiary uwierzą we wszystko. Jak tylko ktokolwiek zaimponuje im swoją wiedzą na temat Boga, ich samych, lecą do tej osoby jak ćma do światła. Nie wiem czy wiedzą o tym, że mogą się sparzyć. Nie wiem czy zdają sobie sprawę, że bardzo wiele takich organizacji jest po prostu sektą.

Edward jest przystojny, bogaty, charyzmatyczny, a przede wszystkim uważa się za boskiego posłańca. Prowadzi organizacje mającą na celu niby pomóc ludziom. Jest to przykrywka. Interesują go tylko majątki tych ludzi. Ludzi, którzy nieraz nie mają po prostu nic. Jest manipulatorem żerującym na ludzkim nieszczęściu. Jego sława rośnie z dnia na dzień tak samo jak kłopoty, które zaczynają pukać do jego drzwi. Edward nie jest aniołem, on jest diabłem.

Lubię sprawdzać swoje granice czytelnicze. To jak dużo jestem w stanie pojąć. Postanowiłam spróbować z książką Moniki, ponieważ nigdy nie czytałam nic z jej pióra, a słyszałam wiele pochlebnych opinii. Poza tym nigdy nie czytałam książki, która byłaby o sektach. Książka zaczęła się dla mnie troszkę dziwnie i to uczucie zostało ze mną do samego końca. Nie czułam się dobrze czytając tę książkę. Zawsze gdy pojawia się religia, wiara robi się dla mnie po prostu dziwnie.

Zacznijmy może od faktu, że Edward niby podaje się za Bożego posłańca, a tak naprawdę nie widzę w nim go. Jest zwykłym oszustem, a to, że cytuje słowa z Pisma Świętego… Każdy może nauczyć się na pamięć kilka wersów. Momenty przyrównujące jego przyrodzenie do przyrodzenia Boga… No nie. Nie było to smaczne dla mnie jako osoby wierzącej.

Bardzo denerwowała mnie również Rebeka. Jest psychologiem, a nie potrafi pomóc sama sobie. Jest nimfomanką, która nie potrafi przeżyć dnia bez zaspokojenia swoich potrzeb. Sceny erotyczne, plus wspominki o nich do pewnego momentu są nawet ciekawe, ale gdy jest ich za dużo robi się to nudne, monotonne. Radzić innym to pomagała, ale sobie tak już nie za bardzo. Nawet wydaje mi się, że tego nie chciała, że pasowało jej takie życie.

Jedyną osobą, która naprawdę przypadła mi do gustu jest siostra Rebeki, Rozalie. Tylko w jej kierunku wyczułam sympatię. Była dla mnie jak najbardziej prawdziwa. Martwiła się o siostrę, gdy ta ją odtrącała i nie traciła swoich nadziei, nie odsuwała się od swoich celów.

Na ten moment nie wrócę do książek autorki. Mimo jej przyjemnego dla oka pisma mam jakieś dziwne przeczucie, że inne książki też mi się nie spodobają. Kiedyś może sięgnę po jakąś inną historię, ale to chyba w sytuacji, gdy nie będę miała co czytać.