Ścigana recenzja

 Lisa Harris po raz kolejny zabiera nas w daleką podróż, wyboistymi drogami, z mnóstwem niebezpiecznych zakrętów, stromymi zjazdami aż do kresu …
 Samolot, którym Nikki leci, musi awaryjnie lądować. Wielu pasażerów ginie, jednak Nikki na szczęście nic groźnego się nie stało. Po lądowaniu okazuje się, że kobieta, która siedziała obok niej w samolocie, zniknęła. Okazuje się też, że nie było jej na liście pasażerów, ani w żadnej ewidencji. Człowiek – widmo. Erika leciała do Nashville, gdzie miała zeznawać jako świadek w procesie. Podróżowała pod opieką generała, który został zamordowany. Pojawia się pytanie, dlaczego Erika zniknęła? Czy ktoś jej groził, a może jej zniknięcie to czysty przypadek? Być może. Agentka zostaje wciągnięta w poszukiwania Eriki. Na jaw wychodzą nowe i nieznane dotychczas fakty, które wielokrotnie zmieniają tok wydarzeń...
 Rozpoczyna się ciąg tajemniczych i zaskakujących wydarzeń, które dzieją się w oka mgnieniu, nawet nie dostajemy chwilki, żeby się nad nimi zastanowić i je przemyśleć. Trudno jest nadążyć za tokiem wydarzeń. Jazda bez trzymanki dla osób wytrwałych i o mocnych nerwach. Napięcie dryfuje pomiędzy wydarzeniami w niesamowitym tempie. 
 W powieści „ Ścigana” Lisy Harris pojawia się wiele ciekawych i barwnych postaci. Nie muszę przypominać, że wielkiego waloru dodaje jej kreacja postaci Nikki. To ona jest kołem napędowym całej akcji, wciąż zmaga się z przeszłością i nie do końca może pogodzić się z zaginięciem siostry. Cały czas się za to obwinia. Ale jest twarda i niezłomna, nie boi się niebezpiecznych i mrożących krew w żyłach sytuacji. Opanowanie i zdecydowanie tylko pomagają jej walczyć z przeciwnościami losu. A trzeba przyznać, że w ciągu kilkudziesięciu godzin wielokrotnie będzie się ocierać o śmierć. Ale ma swojego anioła stróża, który pomaga wyjść z opresji i zachować zimną krew. Bohaterka nieustannie prosi o pomoc Pana, ma w nim oparcie i przekonanie, że On jej nigdy nie zawiedzie, zwłaszcza w tych trudnych i beznadziejnych chwilach, usłyszy jej wołanie i zareaguje na każdą jej niemoc. 

 Co takiego fascynującego jest w tej powieści? Czas. Zmaganie i walka z nim. Przy lekturze „Ściganej” czuje się na plecach oddech czasu, powiew i oszałamiające uderzenie każdej uciekającej minuty, od której zależy życie. Można śmiało stwierdzić, że powieść to „wyścig z czasem”.
 „Ścigana” jest jeszcze lepsza od poprzednich części. Bardziej emocjonująca i tajemnicza, zagadkowa i pełna niespodziewanych zwrotów wydarzeń i nieoczekiwanych przypadków. Emocje są zagwarantowane od samego początku, gdyż rozpoczęcie powieści jest … wybuchowe. 
 Świetnie i szybko się czyta, chłonie na jednym oddechu. Nieustannie gonimy czas … Książka dla ludzi o mocnych nerwach i odpornym na stres sercu. Najlepiej spędzić z nią weekend, gdyż w innym przypadku można rano zaspać do pracy. I znowu wyścig z czasem ...