Gra cieni recenzja

 Dobry kryminał, choć męczący. 
 Zacny początek: nad pokojem, w którym siedziało kilku podejrzanych, w tym morderca, wręcz się duch Agathy Christie unosił. Główny bohater, znaczy się nieboszczyk - wyjątkowo nieprzyjemna postać. Szuja, gadzina, odrażający typ. Każdy miał motyw, żeby go zabić. Nawet ja, choć w pokoju mnie nie było. 
Ale później było coraz słabiej. Nieszczęścia życiowe morderców in spe, spowodowane rzekomymi lub faktycznymi zaszłościami z nieboszczykiem plus dodatkowe wypadki losowe są w powieści tak skondensowane, że można by obdzielić nimi nie pięciu a piętnastu przyszłych killerów. I byłoby naprawdę ciekawie :). A tak: uzasadnienia albo absurdalne, albo pogmatwane, albo nieprawdopodobnie naciągane, albo przepsychologizowane, albo... no nie wiem. 
 A w sumie morderca łatwy do przewidzenia i całe to czytanie, w nadziei, że nie mam racji i zabił przypadkowy pizza-driver - na nic...
 Bardziej podobały mi się "Echo winy" i "Złudzenie", choć, jak to bywa z takimi dziełami, już nie pamiętam czemu ;).