Rzeźnik z Niebuszewa. Seryjny morderca i kanibal czy kozioł ofiarny władz PRL-u recenzja

Ostatnio z mojej osiedlowej biblioteki wyszłam z naręczem książek. W imponującym stosiku znalazła się również, polecona mi przez znajomego bibliotekarza pozycja autorstwa Jarosława Molendy "Rzeźnik z Niebuszewa. Seryjny morderca i kanibal czy kozioł ofiarny władz PRL-u". O bohaterze tej książki Józefie Cyppku zrobiło się głośno za sprawą powieści Maxa Czornyja "Rzeźnik". Książki tej nie czytałam gdyż nie należę do fantów autora, ale szum jaki powstał wokół tej publikacji dotarł i do moich uszu. Nie będę ukrywać, że wręcz obsesyjnie śledzę historie o mrocznych zbrodniach sprzed lat dlatego też postanowiłam sięgnąć po książkę Jarosława Molendy, licząc na sporą dawkę faktów okraszonych szczegółami z policyjnego śledztwa sprzed lat. Uczciwie muszę przyznać, że to właśnie dostałam z nawiązką. Mam tu na myśli drastyczne zdjęcia ze śledztwa przedstawiające rozczłonkowane zwłoki czy miejsce zbrodni skąpane we krwi ofiary. Na takie obrazy mój delikatny żołądek nie był przygotowany.

Skąd więc tak relatywnie niska ocena tej książki, skoro autor zgłębił temat niezwykle wnikliwie i dotarł do dostępnych dokumentów ze śledztwa oraz zeznań świadków? Jest to spowodowane tym, iż mimo wysiłków Jarosława Molendy wiedza na temat zbrodniczej działalności Józefa Cyppka jest niezwykle skąpa. Nie zachowała się nawet jego fotografia. Szybkie aresztowanie, błyskawiczne śledztwo i wyrok śmierci wykonany na skazanym w ekspresowym tempie nie pozwoliło poznać motywów jego postępowania, wyjaśnić wszystkich aspektów okrutnej zbrodni w wyniku której zginęła młoda kobieta. To stanowiło podatny grunt do powstania wielu teorii i opowieści, w których Józef Cyppek przedstawiany jest jako kanibal i seryjny morderca. Ile w tym prawdy? Dziś już nikt tego nie rozstrzygnie.

Gdyby w książce zostawić tylko te fragmenty, które opisuję sprawę morderstwa dostalibyśmy publikację liczącą najwyżej 100 stron. Autor więc obudował swą opowieść licznymi dygresjami, które choć czasami ciekawe rozwadniają tę historię. Mamy więc długie rozdziały mówiące o powojennym Szczecinie, owianym złą sławą Niebuszewie czy innych głośnych zbrodniach PRL-u. Ja nie lubię takich zabiegów. Nie chcę używać za mocnych słów, ale to trochę nieuczciwe wobec czytelników. Oceńcie sami.