Rzeczy, które robimy w ciemności recenzja

Czasami od przeszłości nie da się odciąć. Na nic zdaje się ucieczka do przodu czy przysłowiowa gruba kreska, która ma zwiastować zupełnie nowy, lepszy rozdział w naszym życiu. W najmniej oczekiwanym momencie wszystko wraca, by zburzyć pozorny spokój, każąc nam ponownie mierzyć się z rzeczami o których najchętniej chciałoby się zapomnieć.

O mrokach przeszłości opowiada najnowsza książka Jennifer Hillier "Rzeczy, które robimy w ciemności".
Sugestywna okładka, przerażająca a zarazem przyciągająca uwagę czytelnika, zapowiada krwawą historię i obiecuje, że w trakcie lektury czytelnik będzie miał przyśpieszony puls. Już pierwszy rozdział zwiastuje dynamiczną i pełną napięcia akcje. Poznajmy w niej główną bohaterkę Paris, która zostaje oskarżona o zamordowanie swojego sławnego i bogatego męża aktora, który właśnie w glorii chwały wrócił na szczyt. Wydawać by się mogło, że wszystkie poszlaki wskazują na nią. Jest narzędzie zbrodni z jej odciskami, prawdopodobny motyw (chęć uwolnienia się od podstarzałego i chorującego na początki demencji męża) a w tle pieniądze i ogromny spadek. Jednak kobieta twierdzi, że jest niewinna, że szczerze kochała męża i była z nim szczęśliwa. Był dla niej bezpieczną przystanią po latach upokorzeń, samotności i odrzucenia przez najbliższych.
Bo Paris ma tajemnicę, której strzeże, sekret ukryty w przeszłości o którym wie tylko jej matka, skazana za morderstwo swojego kochanka. Jest złem w czystej postaci. Dzieciństwo bohaterki to otwarta rana, która znowu zaczyna się jątrzyć. Trudno jest bowiem mierzyć się z oskarżeniami o morderstwo i świadomością, że osoba która powinna cię chronić i o ciebie dbać jest twoim wrogiem i właśnie wychodzi na wolność, chcąc wyjawić światu "prawdę" o swojej córce.

Nie można odmówić autorce umiejętności w konstruowaniu wielowątkowej i intrygującej fabuły. Historia, którą opowiada snuje się nieśpiesznie, rozdział po rozdziale odkrywając kolejne tajemnice. Doceniam, że pisarka wplotła w swą opowieść tematy ważne społecznie jak chociażby przemoc wobec dzieci: zarówno psychiczna jak i fizyczna.
Jednak nie da się ukryć iż już w połowie powieści łatwo jest wpaść na rozwiązanie zagadki, co niestety w moim przypadku wpływa na ocenę tej książki. Czy zabrakło pomysłu, czy doświadczenia? Nie wiem. Faktem jest, iż przez kolejne rozdziały brnęłam z wyraźny znużeniem i bez ekscytacji.
Mimo to zachęcam Was do tego aby sięgnąć po tę książkę. Ma ona swoje plusy i minusy. A co zaważy w Waszym przypadku musicie ocenić sami.