Odysejki recenzja

Ostatnio pytałam was o poruszanie tematów wojny w książkach dla młodzieży, dziś przychodzę do was właśnie z taką książką.

Trafiłam na nią przez przypadek i jednak nie żałuje.

"Odysejki" to opowieść o rezolutnej dziewczynce, która od najmłodszych lat jest "złotym dzieckiem" jednak rodziców to nie obchodzi, są wiecznie zajętymi starszymi ludźmi, którzy odchowali już dawno swoje starsze dzieci i chcieliby trochę spokoju. Ryfka, bo tak się nazywa, jest świetna we wszystkim, potrafi nauczyć się języka np. niemieckiego czy francuskiego w kilka tygodni. Ma też głowę do interesów i to jej się ogromnie przydaje.

Historia to przedstawienie wojnę i czas po niej. Ale nie tylko! Książka pokazuję nam przyjaźń, tak silną, jaka może zrodzić się między dzieckiem a dorosłym.

To historia o stracie domu, dobytku i wszystkiego, co się posiadało. To opowieść też o stracie bliskich i wszystkiego, co się znało.

Przyznam, że na początku nie była pozytywnie nastawiona do tej pozycji, nic się nie działo, a Ryfka była wyjątkowo upierdliwa. Jednak z czasem widać różnicę w jej zachowaniu, może nie tyle, ile dorasta, a po prostu przystosowuje się do nowych zasad gry.

To, co mnie urzekło to więź między nią a Petrą, ta kobieta była dla niej cały światem. Ale jest tu też wątek magiczny, bardzo nieoczywisty i mnie bardzo rozczulił. Amaltea skradła me serce. To, co natomiast mi się nie podobało to wtrącenia w innych językach i nawet nie mowa tu o przekleństwach. Wiem, że to nadawało autentyczności tej młodej bohaterce, ale jednak niekoniecznie mi się podobało. Choć fajnie, że pod spodem od razu było tłumaczenie.

Książka zdecydowanie króciutka, z dużymi literami i bardzo szybko się czyta.Styl autorki jest lekki i zachęca do czytania. Cała ta pozycja podzielona jest na 3 części, co spowodowało szybsze czytanie.

"I tak zaczęła się ich nadwiślańska odyseja, jak się śmiała Petra, która w getcie przeczytała z Ewką całego Homera."

Za książkę dziękuję wydawnictwu.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .