Kropla nadziei recenzja

„Kropla nadziei” to już ostatnia część Mazurskiej Trylogii, po którą sięgnęłam zachęcona nastrojową zimową okładką „Gwiazdki z nieba” (dziś już wiemy, że autorka nie poprzestała na trylogii). Bardzo byłam ciekawa jak potoczą się dalsze losy Nataniela, Marty, Mateusza, Emilki, Zosi, a nawet Sergieja, bo trzeba przyznać, że pani Katarzyna Michalak potrafi pisać zaskakujące, zupełnie niespodziewane zakończenia. Powiem Wam, że i tym razem kolejne wydarzenia są prawdziwą niespodzianką.

W Sennej po małym trzęsieniu ziemi trzeba na nowo zaprowadzić porządek. Bohaterowie muszą zmierzyć się z ogromną stratą i tylko czas oraz pomocna dłoń przyjaciół może uchronić ich przed samozniszczeniem. Mieszkańcy mazurskiej wsi gotowi są udzielić wsparcia potrzebującym sąsiadom, nie chcąc nic w zamian. W tym trudnym czasie echa przeszłości znów dają o sobie znać i wprowadzają jeszcze więcej zamieszania w i tak niełatwe życie bohaterów.

Czy w takiej sytuacji można nadal myśleć o szczęściu i poszukiwać go pomimo wszystko?… 
Przekonajcie się sami sięgając po „Kroplę nadziei”.

Miło było poznać i zaprzyjaźnić się z bohaterami Mazurskiej Trylogii, równie przyjemnie było gościć po raz trzeci w Sennej, która będąc niepozorną małą wioską otoczoną przez lasy i jezioro jest miejscem prawdziwych ludzkich dramatów. Intrygujące wydarzenia zachęcają do ponownych odwiedzin w tym miejscu, chociaż bohaterowie są przerysowani i mało autentyczni w swoim zachowaniu. Nie podoba mi się wyprzedzanie zdarzeń przez autorkę, obwieszczanie, że wcale nie jest tak fajnie, jak nam się wydaje, bo oto zbliża się kolejny kataklizm. Zdecydowanie wolę gdy niespodziewane zdarzenia, zwroty akcji, spadają na czytelnika bez zapowiedzi. Niestety jest to częsta praktyka spotykana w książkach pani Katarzyny. Mogłoby być też nieco więcej opisów oddających piękno mazurskiego krajobrazu. Dla mnie jednak najważniejszą sprawą są emocje, a tych na szczęście nie brakuje. To dzięki nim nadal z ciekawością sięgam po kolejne powieści autorki. 

Zachęcam do sięgnięcia po całą trylogię. Cieszę się, że mogłam poznać doświadczonych przez życie ludzi i uczestniczyć w ich niełatwej codzienności.