Chłopiec motyl recenzja

Któż nie kocha skandynawskich kryminałów? Pamiętam jak kilka lat temu skusiłam się powieścią tego nieznanego mi autora, byłam wówczas pełna ekscytacji, głównie za sprawą obiecanego wątku sekty. No, więc ją kupiłam. Poszłam w ciemno, zaufałam intuicji, która jak się okazało zwiodła mnie na manowce.

Jonas zmienia pracę. Już nie będzie częścią Urzędu Podatkowego, teraz przechodzi do prywatnej firmy.
Musicie wiedzieć, że facet jest adoptowany, a do tego ma niezwykłą intuicję. Jonas wydaje się „pogrzebać przeszłość”, nie pragnie znaleźć swoich biologicznych rodziców, jednak chłop nie ma nic do gadania. Za sprawą pozostawionego testamentu, nieświadomie podąża ku odkryciu swojej prawdziwej tożsamości. Nie ma jeszcze pojęcia, że wdepnął w tajemnicę sekty motyli sprzed prawie trzech dekad. Wkrótce okaże się, że nowa firma Jonasa jest również powiązana z jego przeszłością.

Moją pierwsza myślą było: kiedy to się w końcu rozkręci? Przez kilkadziesiąt stron jesteśmy zdani na czczy bełkot pisarza, który działa usypiająco. Resztkami sił zmotywowałam się, by nie walnąć książką o ścianę.
Zatem czytałam dalej i moje pierwsze złe wrażenie wciąż pozostało nietknięte; wręcz przeciwnie, doszły jeszcze bardziej irytujące wątki.
Bohaterowie są kompletnie niewyraziści. Rozmemłani, wkurzający pozerzy. Do tej zgrai frajerów doszła jeszcze barbie z przerośniętym ego, sieczką zamiast mózgu i empatią godną socjopaty, byś miał dość całej tej bandy.
Więc dalej czytam, wywracam oczami, jak po raz setny autor podnieca się idealną lalunią Nelly i jej niewyparzoną jadaczką, a przy tym zaśmieca nam umysł chaotycznym przebiegiem zdarzeń z przeszłości rodziców głównego bohatera. Ta absurdalnie przewidywalna historia wydaje się prowadzić donikąd – lub jak to woli – kompletnego zaciemnienia umysłu.

Po lekturze zostałam z migreną, potwornie pulsującymi żyłami od nerwów i wrażeniem deja vu, że gdzieś już kiedyś to czytałam. Autor nie miał w ogóle pomysłu na powieść, zamiast tego zaserwował nam kolejną bajeczkę o wstrętnych larwach, poczwarkach i innych szkaradach, którą łatwo możemy podsumować jednym słowem - śmieć.