Czarnolas recenzja



"Było takie miejsce, nad którym panowała powolność (...)", a "Życie ludzi w tym miejscu było podobne do drzemki."
Nad okolicą panował "las - gęsty i ciemny. Wchodziło się do niego, gubiło i płakało, a potem wracało."
W najstarszym z zabudowań, na samym końcu wsi tuż przy lesie mieszkało rodzeństwo, Józef i Zoja, których "łączyła niezręczność języka" i odmienność charakterów. On stronił od ludzi, a ona garnęła do nich całą sobą i tak spotkała swą miłość. Jej sercem zawładnął Mikołaj o koniakowych oczach, który uczynił z niej matkę i razem z psem zamieszkał w domu na końcu wsi. Wszyscy czekali teraz na narodziny Księcia i "Wszyscy wiedzieli, że to będzie dziecko szczęścia", ale ich szczęście było, i się ulotniło… Gdy Książę przyszedł na świat, ten przywitał go żałobą i znikającą z tęsknoty matką.
Gdy odeszła, a niedługo po niej i pies i wuj Józef, nie mógł pozwolić na to, by odeszli na zawsze, ruszył w podróż, by „kijkiem na kiełbaski” rozprawić się z samą Śmiercią, bo musiał odwrócić nieodwracalne...

Takich książek życzyłabym sobie więcej, bo choć stron jest niewiele, to treści tyle, że wystarcza na wszystkie pory roku, na każdy cykl życia, od narodzin do śmierci i na każdą naszą zadumę nad codziennością.

Piękna baśń nie tylko dla dorosłych, która niesie w sobie duży ładunek emocjonalny i w zależności na jakiego czytelnika trafi, taki efekt przyniesie. Na pewno traktuje się ją bardzo osobiście. Mnie dała jakiś dziwny spokój.

Autorka @mosspapers potrafi oczarować językiem i wciągnąć w kreowany, metafizyczny świat opowieści. Liryka, poezja, magia i ten czarny las, i ten księżyc, i ta chwila z książką, która snem się zdaje już od pierwszych słów. Gdy wybrzmiewają ostatnie słowa, to człowiek czuje się tak, jakby ocknął się z hipnozy.
Jeszcze nie czytałam piękniejszego przedstawienia doświadczeń związanych z utratą bliskich i cierpienia z nim związanego.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję @potega.ksiazki i wiem już, że muszę mieć swój własny egzemplarz, bo chcę wracać do niej często 🖤