Różowe tabletki na uspokojenie recenzja

Uważam że artyści są trochę szurnięci i wcale się tego nie wstydzę. Ja po prostu wiem, że bez „własnego kota” nie byli sobą, a my nie mielibyśmy ich.

Tak właśnie jest z książką Jandy. Z jednej strony nie jest to zwykła opowieść z początkiem, rozwinięciem i końcem, a z drugiej – jest tworem silnym jak magnes – chciałoby się, żeby przyciąganie tym razem trwało jak najdłużej!
„Różowe tabletki na uspokojenie” przypomina targ różności. Każdy może znaleźć w nim coś dla siebie. Począwszy od historii o straszącym domu, poprzez bezsenne noce, komunie dzieci cudzych, czy własnych; jazdę samochodem przez miasto, opowieści o wakacjach i skończywszy na znienawidzonych budzikach, których robi się żal gdy je wynieść do garażu. To naprawdę jest piękne!

Przez całą lekturę nie mogłam się pozbyć wrażenia, że oto nagle wrota sezamu otwarły się przede mną, że odkryłam coś naprawdę ważnego. Śmiałam się i płakałam na przemian czytając refleksje i krótkie opowiadania pani Krystyny. Do tej pory znałam ją wyłącznie z teatru i telewizji, nie miałam pojęcia że jest tak mądrą i ciepłą osobą.
Historia o tuszu do rzęs powaliła mnie na kolana, oddaję pokłony Jandzie – jest boska! „A więc zmywam tusz przez pół nocy. Tłuszcz zalewa mi oczy, widzę jak przez mgłę. Szczypie mnie wszystko, nie mogę potem czytać. A czytać by się przydało, bo to poprawia rozum. (…) Straciłam ostatecznie nadzieję. Przetestowałam wszystkie, nie ma dla mnie dobrego! Może w trumnie się nie rozmażę i to będzie pierwszy raz.”

Z ręką na sercu mogę polecić te książkę - szczególnie kobietom bo wiem, że ich wrażliwość – nadszarpnięta jesienią i zimą może tego bardzo potrzebować.