Dreszcze recenzja

Jeśli miałabym polecić dobry zbiór opowiadań grozy byłyby to właśnie "Dreszcze". Zazwyczaj głównym problemem w przypadku takich zbiorów jest niezbyt równy poziom tekstu. Nie raz się spotkałam z takim zjawiskiem niedopasowania, niektóre opowiadania były ciekawe, a inne wręcz przeciwnie - delikatnie mówiąc wyrzuciłabym je. W przypadku tekstów Pawła Wojteczka jest inaczej, bo nie znajdziemy tu takiego utworu, które zwyczajnie w świecie "odstawałby od reszty".
"Dreszcze" to zbiór 12 opowiadań grozy napisanych na równym poziomie, jednak mocno zróżnicowanych pod względem tematyki, dlatego właśnie uważam, że wśród potencjalnych czytelników tego gatunku znajdzie on szerokie uznanie. Plusem jest właśnie ta różnorodność.
Każdy znajdzie tu coś dla siebie - od wątków słowiańskich, spotkań z UFO, po wilkołaki, science-fiction, wiedźmy, zombie, a kończąc na grozie wojennej. A bohaterowie prezentują labirynt dziwnych, skomplikowanych osobowości, to zwichrowane jednostki, mają jednak wspólny mianownik i jest nim bieda. Wykreowano ich w ten sposób, że wydają się czytelnikowi autentyczni.
Autor dotyka szeroko pojętej tematyki społecznej, tu niemalże wszystkie postaci cierpią pewien egzystencjalny ból.
Jest jeszcze jedna cecha wspólna, która łączy wszystkie dzieła, bowiem autor w każdym opowiadaniu chcąc nie chcąc porusza tematykę śmierci. Nie zawsze dotyczy ona głównych bohaterów, czasem jest obecna gdzieś w tle, ale praktycznie śmierć jest tu odmieniana przez wszystkie przypadki.
Wśród opowiadań znalazłam 3, które zrobiły na mnie największe wrażenie:
1. "Golem" - to dzieło, które przypomina mi stary i zakurzony już nieco klasyk niemieckiego pisarza Ewersa "Alrauna", tu również mamy stworzenie istoty, a bardziej przywołanie do życia.
2. "Liczba początku i końca" - według mnie najlepsze opowiadanie z całego zbioru o nieco onirycznym charakterze. Pojawia się tu motyw okultyzmu, a w tle przywołaną mamy pewną historię seansu spirytystycznego i postać samej małżonki Pisłudskiego. Wyszło bardzo ciekawie.
3. "Gdybym tylko mogła latać" to najkrótsze i określiłabym najlżejszy utwór, który znajdziemy również w zbiorze opowiadań "Żertwa" wydanych już jakiś czas temu przez Wydawnictw IX. Autor sięga w nim po motywy słowiańskie i nasz rodzimy folklor splata z trudną tematyką społeczną. Szanuję twórców, którzy nie szukają inspiracji gdzieś poza granicami naszego kraju i korzystają z tego, co rodzime.
Wszystkie opowiadania wymuszają na czytelniku refleksję, zmuszają na założenia butów danego bohatera, analizowania jego sytuacji, postawienia znaku zapytania - dlaczego?