Ritus recenzja

Niewiele jest książek o wilkołakach. Dlatego tej pozycji nie należy omijać.

Jednakże...
Problemem, w moim przypadku, był odbiór.
Narracja, stylizowana na klasykę. 
Nie wiem, czy był to zamierzony sposób na podniesienie atrakcyjności powieści, ale nie powiódł się. 
Jeszcze było to znośne, kiedy dotyczyło opowieści początkowych, ale styl niezbyt się zmieniał nawet w opowieści z 2004 roku...
Ciężko się to czytało i nie pomogło nawet to, że były właśnie dwie opowieści - teraz i kiedyś.

Dwie historie, które dzieli 240 lat, pojawiają się na przemian w kolejnych rozdziałach, ale nigdy się nie przecinają. 

XVIII-wieczna Francja z klasztorami i powozami, łowcami i szlachtą. 
Kilka kobiet i dzieci zostaje zabitych przez nieznaną bestię. Wdowiec Jean Chastel i jego synowie idą na polowanie - chcą otrzymać wyjątkowo wysoką nagrodę. W jednej z pułapek w lesie odkrywają wilkołaka i zostają zaatakowani przez innego wilkołaka. 
Synowie Chastela poznają, co to znaczy klątwa loup-garou...


Europa, czasy współczesne - samotny myśliwy, Eric von Kastell, jest jedną z niewielu osób, które wiedzą, że wciąż istnieją wilkołaki. Śledzi istoty w całej Europie. Jego jedynym celem jest je wytropić i zlikwidować. 
Rodzinna tradycja. Rodzinna klątwa.


Klimatycznie - trochę Wilkołaka /opowieść starsza/, troszkę van Helsinga - całościowo.
Mimo tego warto zerknąć.
Końcówka zapowiada część drugą.
Której nie mogę nigdzie znaleźć.
Czy powstała?

Powstała. Ale w Polsce jeszcze nie została wydana.