Cienie w mroku recenzja

estem na świeżo po lekturze Cieni w mroku Michelle Paver i muszę powiedzieć, że dawno książka nie wywołała we mnie takiego lęku. Ta autorka znana z cyklu książek dla młodzieży ma niesamowity dar budowania klimatu, wciagania czytelnika w klaustrofobiczny i pełen niesamowitego piękna lodowy świat .

Jest rok 1937. Pięciu młodych mężczyzn postanawia wyruszyć z naukową wyprawą na Spitsbergen. Dla jednego z nich to ostatnia szansa, żeby odmienić swoje życie. Jack zawsze marzył o takiej wyprawie i świat jaki ogladamy jego oczami ukazuje nam surowe piękno, tętniącej życiem krainy, tak czystej i pierwotnej, że aż się chce odetchnąć i wciągnąć w płuca lodowate, krystalicznie czyste i słono pachnace powietrze. Jeszcze zanim docierają na miejsce - do zatoki Grukuhen - ekipa się wykrusza i ostatecznie na miejsce docierają we trzech. Budują schronienie, montują urządzenia pomiarowe i wraz z psami przygotowują się na nadejście polarnej nocy. Gdy nadchodzi, dobrze znane i nieszkodliwe dźwięki nabierają nowego znaczenia i wymiaru: puste przestrzenie, trzeszczenie lodu, nawoływanie ptactwa zaczynają brzmieć złowróżbnie.Ale najgorsza jest ciemność, próbująca dostać się do chaty, a wraz z nią wślizguje się strach, wywołujacy gęsią skórkę i podnoszący włosy na głowie. Coś pojawia się w mroku, krąży wokół chaty, emanując czystym złem.
Przywódca ekipy dostaje zapalenia wyrostka i z towarzyszącym mu kolegą musi opuścić zatokę żeby poddać się operacji. Jack, bohatersko postanawia kontynuować badania i poczekać na powrót towarzyszy.
Okazuje się to bardzo złą decyzją.

Dzisiejszej nocy będę spać przy zapalonej lampce.