Retrospekcja recenzja

Kolejna książka, która miałam przyjemność przeczytać w tym roku, która gatunkiem przypisana jest do kryminał/thriller, jednak ja przez większość książki się nudziłam. Przez pierwsze sto stron nie za bardzo wiedziałam o co w tym wszystkim chodzi. Sam opis książki wydawał się bardzo kuszący i intrygujący, bo nie wiadomo do końca czego się można spodziewać. Jednak to stopniowe odkrywanie kart przed czytelnikiem sprawiło, że nie czytało mi się tej książki dobrze. Niekiedy odnosiłam wrażenie, że już sam autor zgubił się w tej opowieści i na siłę ciągnie ją dalej.
Ilość bohaterów na początku i te skoki w czasie z 2018 do 2002, nie ułatwiają czytelnikowi w odnalezieniu się. Zawsze podoba mi się to, że mogę poznać punkt widzenia różnych bohaterów, jednak tutaj coś ewidentnie nie zagrało. Gdyby nie drzewa genealogiczne na samym początku i ciągłe powroty do niego, to myślę, że moja przygoda z tą książką skończyłaby się znacznie szybciej.

Brakowało mi też uczucia narastającego napięcia i tego, że bardzo chcę poznać rozwiązanie. Zakończenie nie wywarło na mnie szoku, wręcz się cieszyłam, że w końcu będę mogła zacząć czytać coś innego. Akcja toczy się naprawdę bardzo powoli i dopiero na ostatnich kartkach dostajemy rozwiązanie. I jeśli o mnie chodzi, to nawet nie byłam zszokowana. Nie spodziewałam się też takiego obrotu sprawy, ale nie wywarło ono na mnie jakichkolwiek uczuć. Myślę, że duży wpływ na to miał styl autora, który mnie po prostu wymęczył. Autor niekiedy budował przydługie opisy oraz w moim odczuciu dialogi, które były tak naprawdę o niczym.
Bohaterowie sami w sobie byli mało charakterystyczni. Nie wzbudzili mojego zainteresowania, ale również nikogo z nich nie podejrzewałam. Jakby przez to, że było ich tylu, ciężko było się z którymkolwiek z nich zżyć.
Kolejna książka, która moim zdaniem spokojnie mogłaby się zaliczać jako dobry obyczaj z dramatem rodzinnym w tle. Tym razem jednak nie planuje sięgać po inne książki autora.