Himalaistka recenzja

Z oporami sięgnęłam po najnowszą książkę pana Wojciecha. Objętość nie nastrajała zbyt optymistycznie, lecz po skończeniu "Himalaistki" śmiało mogę powiedzieć, że jest to świetnie skomponowana historia z gatunku tych, dla których bez oporu zarwałam noc, by poznać finał.

Tragedią na Nanga Parbat kilka lat temu żyła cała Polska. Świetnie to ujął autor gorzko przypominając, że nic tak nie łączy ludzi, jak tragedia i nieszczęście innych; ludzie ci w zaciszu domowym przed telewizorami nagle stają się sędziami w sprawie, o której wiedzą tyle, ile przedstawią im media. Tragedia ta odbiła się echem w książce "Himalaistka". Można jedynie domniemywać, że Czapkins i Revole zmotywowali autora do skonstruowania książki, która w głównej mierze będzie opierać się właśnie na śmiałkach, dla których wspinaczka wysokogórska jest całym życiem.

Zimowa wyprawa na K2 to ponowna próba podjęcia szczytu w czasie niesprzyjającej pory roku. Łukasz Lewicki w trakcie powrotu do bazy, z której chce wezwać pomoc dla pozostawionego wyżej kolegi wpada do szczeliny lodowej, w której spoczywają zwłoki kobiety. Ta nie znalazła się tam przypadkiem, świadczy o tym czekan wbity w jej głowę. Polska himalaistka zaginęła podczas ostatniej wyprawy. Czy kobieta zginęła przypadkiem, czy może z zimną krwią i w przenikliwym zimnie lodowej aury została zamordowana?

Pakistan, Afganistan, Egipt, ale i nasz rodzimy Kraków, Zakopane, Warszawa czy Kamienna Góra stają się tłem wydarzeń, dla których odkrycie zwłok młodej kobiety okazuje się wierzchołkiem lodowej góry.

Wójcikowi udało się utrzymać napięcie niemal przez cały czas akcji. Z fragmentu na fragment robi się coraz bardziej zawile, emocje długofalowo narastają, a czytelnik mimo obszerności książki w ogóle nie czuje znużenia. Z "Himalaistki" bije solidne przygotowanie się autora do podjętego tematu, a specjalistyczny język wytrawnych wspinaczy złagodzony i wyłuszczony na potrzeby fabuły nie przytłacza czytelnika wbrew pierwotnym obawom.
Jeden drobny zgrzyt pojawia się przy samym zakończeniu, który sprawia, że książka dostaje ode mnie ocenę o stopień niżej: można odnieść wrażenie, iż przy kilku ostatnich, kluczowych fragmentach autor chciał jak najszybciej ukończyć książkę, jakby się spieszył, a może doszedł do wniosku, że przesadził z objętością? Szkoda, bo całość oprócz kilku ostatnich kartek z nieco spłaszczoną i bez wyrazu końcówką to naprawdę świetna i godna polecenia książka.