Wybacz mi recenzja

Pierwszy tom "Bieszczadzkiej Rapsodii". To nie jest książka dla rozrywki, to powieść pełna refleksji, o zdarzeniach, które mogły mieć miejsce. w realnym świecie. Powieść o różnych aspektach miłości i przyjaźni. Mamy tu miłość spełnioną i nieodwzajemnioną. Autorka zastosowała dwie perspektywy czasowe i wielu narratorów. Mamy tu wielu pozytywnych, ciepłych, wrażliwych bohaterów. Choćby Kuba, wykształcony, doceniany lekarz, porzuca swoją praktykę lekarską aby pomagać w inny sposób. "Chciałem ratować ludzi, pomagać im, sprawiać, żeby ich świat stawał się lepszy. Mimo wiedzy i umiejętności nie mogłem pomóc osobie, którą kochałem. Nie byłem w stanie się z tego otrząsnąć i praktykować po śmierci Matyldy. Przestało to mieć dla mnie sens." Macocha Emilii to również dobra, mądra i wrażliwa osoba. Mimo swoich wad także Matylda to pozytywna postać. Skazała się na ból rozstania i tęsknoty, aby nie być ciężarem dla męża i córki. Trudno osądzać, gdy nas to nie spotkało. Wybory bohaterów sklaniają do refleksji, do zastanowienia się nad ich postępowaniem. "Tylko wchodząc w czyjąś skórę, jesteśmy w stanie go zrozumieć i zaakceptować wybory." Zastanawiałam się, jak zachowałabym się na miejscu Matyldy. Czy byłabym w stanie porzucić ukochaną córkę. Zastanawiałam się, jakbym zachowała się na miejscu Emilii. Czy opuściłabym mężczyznę, który mnie kocha i jest opiekuńczy i troskliwy. Emilia żyła w przeświadczeniu, że matka ją nie kochała i odeszła. To pozostawiło ślad w jej psychice. Nie wierzy w miłość, trwały związek, ma zmienne nastroje i poglądy. Czasami jest denerwująca dla otoczenia i czytelników. Nie wie czy kocha, czy nie kocha, ciągle zastanawia się czy zasługuje na miłość Dymitra. A już zupełnie nie podobało mi się, że przez trzy tygodnie mieszkania w Bieszczadach, nie dała znać siostrze, ojcu czy Darii, że dojechała. A przecież mogła się wybrać na zakupy do miasta i przy okazji dać znać, że wszystko w porządku, ale nie może się kontaktować, gdyż tu gdzie jest nie ma Internetu i zasięgu w telefonie.