Sięgając marzeń recenzja

Weronika Skalska po pewnym wydarzeniu zmienia szkołę. Za namową swojej przyjaciółki opuszcza Mazury i przyjeżdża do Warszawy. Trafia do prestiżowej placówki, w której uczniowie mają możliwość brania udziału w międzynarodowych konkursach. W ten sposób Werka będzie mogła spełnić swoje marzenia.

Poznaje tam kapitana drużyny piłkarskiej. Z którym nie dość, że będzie musiała współpracować to i udawać związek. Problem tylko w tym, że Michał Grasso jest arogancki, egoistyczny i nie interesują go związki. Czy uda im się dogadać? Jak będzie układać się im współpraca, zważywszy na to, że oboje mają silne charaktery?

Zacznę od tego, że do sięgnięcia po ten tytuł przekonała mnie okładka. Sugeruje, że to będzie słodki romans z kilkoma typowymi perypetiami dla młodzieży. Ależ się myliłam. Jednak po kolei.

„Sięgając marzeń” faktycznie jest skierowana do młodszych czytelników. Mało przekleństw, praktycznie bez scen zbliżeń, ale... No właśnie. Autorka poruszyła tu kilka trudnych tematów, tj. choroba, porzucenie, trauma, a w tym radzenie sobie z tym wszystkim. Co ciekawe każdy z bohaterów na swój sposób. W jaki i czy prawidłowy? Musicie się przekonać.
Przyznam szczerze, że czytając książkę myślałam, iż wszystko im się za łatwo układa. Mimo jakiś przeszkód, zaraz problem się rozwiązuje praktycznie sam. A tu pyk i autorka znów ich „gnębi”, nie dając odetchnąć, ani bohaterom, ani czytelnikowi. Przez co ci młodzi ludzie mają już taki bagaż doświadczeń, jak nie jeden dorosły. A, że jestem w takim wieku, iż mogłabym być ich matką to wyjątkowo to przeżywałam.

„Sięgając marzeń” opowiada o spełnieniu marzeń i ceny, jaką przychodzi za to zapłacić; o radzeniu sobie z przeszkodami, które stawia przed nami życie lub inni ludzie. Także o sile przyjaźni, wsparciu oraz pierwszej miłości. I przede wszystkim o tym, iż czasem dostajemy coś, czego nie wiedzieliśmy, że potrzebujemy.
Książka ciekawa i przyjemna. Bardzo krótkie rozdziały, przez które się płynie. I choć pewne wątki mogłyby być bardziej rozbudowane to ogólnie fabuła nie traci. Bohaterowie fajnie wykreowani, dialogi i sceny zabawne.
Jednak mam ALE. Daria dała taki plot twist i to na koniec, że do teraz zbieram szczękę z podłogi. No tak to się nie robi. Daria mam nadzieję, że te informacje z podziękowań o kontynuacji historii się spełnią. Chcę, muszę i potrzebuję wiedzieć, co dalej. Nie możesz nas tak zostawić.

A Wam bardzo polecam. Tylko nie nastawiajcie się na typową, lekką młodzieżówkę z przewidywalnym zakończeniem.

#współpracareklamowa #współpracarecenzencka #wydawnictwonovaeres #novaeres #zaczytani