Ptaszynka 3 recenzja

💖Recenzja💖

Premiera 15.05.2024

„Ptaszynka 3” – Katarzyna Strawińska

Współpraca reklamowa z @wydawnictwoniezwykle

Dalsza historia Hope i Anthony’ego.

Tym razem bohaterowie muszą zmierzyć się z macierzyństwem. Hope jest w ciąży, ale boi się o swoje dzieci. Nie chce aby wychowywały się w świecie przemocy i niebezpieczeństwa, dlatego postanawia od niego odejść. Teraz liczy się ona sama i jej dzieci. Niestety dosyć szybko Hope łamie dane sobie słowo. Zamiast skupić się na swoim dobru, to ciągle ciągnie ja do Anthon’ego. Właściwie to on się mocno narzuca, ale dalej ja kocha i nie chce jej zostawiać, tym bardziej, że musi teraz martwić się o większą ilość osób. Oni oboje mocno się kochają, ale Hope wytycza zasady, które potem łamie i nawet się wścieka gdy on postawania się do nich dostosować. Bardzo mnie irytowała w tym tomie, miałam nadzieję że trochę się ogarnie i przynajmniej uda, że chce trochę przestrzeni, ale nie on po kilku stronach już do niego lgnie. Niestety Hope jest mocno irytująca, a w tym tomie już za bardzo. Rozumiem humorki ciążowe i w ogóle cały je stan, ale no bez przesady. Nie raz miałam ochotę mocno przemówić jej do rozumu. Dopiero w połowie i pod koniec zyskała moją szczególną uwagę, zwłaszcza gdy przechodziła kryzys.

Autorka poruszyła temat depresji poporodowej, która może dotknąć każdą kobietę. Nie wiadomo dlaczego tak się dzieje, ale ważne, żeby wtedy miałam bliskie sobie osoby, które jej pomogą. Anthony stanął na wysokości zadania i z cierpliwością wspierał partnerkę. Do tego jego bracia, którzy nie raz pokazali, że można na nich liczyć. Połączyła ich siostrzano-bratnia więź. Ich pomoc była nie do opisania.

Fabuła kontynuacyjna nie była przewidywalna, oprócz zachowania Hope. Chociaż miałam nadzieję, że tym razem będzie inaczej, niestety się pomyliłam. Oprócz tego inne sprawy były czystym zaskoczeniem i przyjemną podróżą. Scen łóżkowych było dużo więcej niż w poprzednich częściach, zwłaszcza, że nie byli już razem. Jednak Hope miałam dużą potrzebę, a Anthony się nie opierał.

Ogólnie książka nie jest zła, ale przez zachowanie głównej bohaterki na samym początku nie czytało mi się zawsze przyjemnie. Często byłam znużona i poirytowana, a nie lubię taka być, bo wtedy w ogóle odechciewa mi się czytać. Do plusów można zaliczyć samą postać Anthonego, który nie raz udowodni, że można na niego liczyć i pomimo swojej niebezpiecznej profesji można zaufać. Zawsze stara dbać się o ukochanych.
Finałowy tom historii Hope i Anthony’ego nie porwała mnie zbytnio, ale miała swoje przebłyski ciekawości. Ważny jest poruszony temat przez autorkę, który pokaże jak powinni zachowywać się ludzie, gdy ktoś bliski cierpi.
6/10