We're Just Friends recenzja

Nawet nie jestem w stanie słowami wyrazić tego jak bardzo szczęśliwa i wdzięczna jestem za otrzymanie szansy od Leny i możliwość patronowania tej cudownej historii. “We’re just friends” pokochałam od pierwszego słowa. Historia wkradła się i zadomowiła w moim sercu, głowie, jak i wszystkich książkowych social media… i nie tylko. Nie zdziwiłoby mnie to gdyby bliskie mi osoby były już zmęczone słuchaniem o tej książce, bo robię to często. W ogromnych ilościach czasu.

Ace z Violet przyjaźnią się od bardzo dawna i nie przeszło im nawet przez myśl, że mogliby być w związku. Ace przez smutne wydarzenie upija się do nieprzytomności i zapomina o ich rocznicy przyjaźni, która dla Violet jest bardzo ważna. W ramach odkupienia swoich win ma za zadanie nauczyć dziewczynę podrywu. Violet od dawna podoba się chłopak ze studiów. Tylko co się wydarzy, jeśli Ace niespodziewanie znacznie odczuwać zazdrość? A Violet skrępowanie, którego dotychczas nie występowało w towarzystwie najlepszego przyjaciela?

"– Tak właśnie myślę – potwierdza ze zdecydowaniem. – Nawet jakbyś włożył moją piżamę ze Świnką Peppą, to i tak dalej byłbyś uosobieniem męskości.

Unoszę brew.

– Dyńko, czy ty mnie podrywasz?"

Lena stworzyła historię z cudownym klimatem, w której na pierwszym miejscu stoi przyjaźń zbudowana na zaufaniu i szczerości. Ace z Violet ufają sobie bezgranicznie, wiedzą że znajdą w tej drugiej osobie oparcie. Książce towarzyszy świetne poczucie humoru. Przez to, jak bohaterowie sobie dogryzają czy rzucają w swoją stronę przezwiska (moje ulubione to Dyńka <3), niejednokrotnie wywołało na mojej twarzy uśmiech.

Poza głównym wątkiem, w którym bohaterowie się w sobie zakochują, zostały poruszone ważne tematy. Między innymi zaburzenia odżywiania, z którymi boryka się Violet czy problemy finansowe Ace. Te trudne wątki w moim zdaniem zostały pokazane w niesamowity sposób. Opisane myśli w dwóch perspektywach – Ace i Violet – dawały dużo do myślenia i refleksji. Bo nawet najszczęśliwsza osoba może mieć poważne problemy, które sprytnie potrafi zatuszować, przybierając maskę.

“We’re just friends” wywołało we mnie dużo emocji. Przez większość czasu się uśmiechałam, śmiałam czy z niedowierzania, wywołanym przez zachowanie bohaterów, uderzyłam ręką w czoło (kilka razy nawet zabolało). Nie zabrakło jednak smutnych momentów. Niektóry sceny wywołały u mnie łzy spowodowane smutkiem czy niezrozumieniem. Ace z Violet zostali, wykreowani na postacie o dobrym sercu, które przez traumatyczne wydarzenia zmagają się z bagażem złych wspomnień czy nawyków. A to wielokrotnie łamało mi serce.

Czuję bardzo silną więź z głównymi bohaterami. Z Ace’em łączy mnie strach przed okazywaniem uczuć, ale i jednocześnie troska o najbliższych. Z Violet łączy mnie trochę więcej. Między innymi ataki paniki czy chęć sprostania najtrudniejszym oczekiwaniom.