On i dziewczyna recenzja

Kiedy zetknęłam na opis książki On i dziewczyna byłam podekscytowana tym, co zastanę w środku. Lubię czytać o trudnych relacjach łączących dojrzałą kobietę z młodszym mężczyzną, czy starszego faceta z młodą dziewczyną. Nie mogę napisać, że na taki motyw tutaj nie trafiłam, ale spodziewałam się czegoś znacznie lepszego.
Krzysztof znany pisarz, zdobywca nagrody Nike, podczas koncertu, na który wybrał się z kolegą i tam poznał 15-letnią artystkę, która wygrała niedawno Eurowizję dla dzieci. Spotkanie za kulisami powoduje, że między nimi coś zaiskrzyło. Oboje decydują się kontynuować znajomość, która przeradza się w coś innego.
Mnie po przeczytaniu tej książki zatkało. Pomysł na fabułę ciekawy, gorzej z wykonaniem. Wydaje mi się, że autorce zabrakło odwagi zarówno w prowadzeniu fabuły jak i w stylu pisarskim. Opisy były albo dość zachowawcze, albo w takim stopniu zminimalizowane, że ja to wszystko połknęłam w 30 minut. No bo jeżeli ktoś umieszcza jedno zdanie na kartce, jak mam to zrozumieć. Mam nad tym ślęczeć i analizować przez dwie godziny. Przecież to nie wiersz.
Nieustannie przed oczami miałam obraz relacji, dobrze znanego autora poczytnych książek z Roksaną Węgiel. I nie był to zły obrazek. Powiem nawet więcej dość ciekawy. Przecież można to było jakoś lepiej poprowadzić. Przecież taki związek naprawdę nie jest czymś naturalnym. Nie chodzi mi o to, żeby zrównywać to z przestępstwem i wzywać od razu policję. Brakował mi szerszego spojrzenia na relację.
Zakończenie mnie do siebie nie przekonało. Autorka prawdopodobnie świadomie nie postawiła tzw. kropki nad i pozwalając tym samym, aby czytelnik sobie sam dopowiedział resztę historii. Oj takiego pójścia na łatwiznę nie lubię.

Nie wierzę w miłość tych bohaterów. Za szybko wszystko się działo. Ale jak się miało dłużej coś dziać, skoro książka liczy sobie niewiele ponad 180 stron. Nie wiem, jak ktoś mógł zdecydować się na wydanie książki w tej formie. Wizja autorki, na której to podstawie lądują na kartce zaledwie trzy, cztery zdania jest dla mnie nie do przyjęcia. Ode mnie 2/10. Życzę autorce odwagi, bo pomysłów chyba jej nie brakuje.