Ofiara recenzja

Po dobrze spędzonym czasie z ,,Grzechem'', przyszedł czas na ,,Ofiarę''. Jak było tym razem? Wszystko wyjaśni się poniżej.

 ,,Ofiara'' jest bezpośrednią kontynuacją pierwszego tomu. Ucieczka tajemniczego zabójcy o pseudonimie XXXX bardzo mocno skomplikowała sprawę. Komisarz Eryk Deryło dochodząc do siebie po wypadku, po raz kolejny musi wziąć sprawy w swoje ręce i ścigać sprawcę. Została bowiem porwana kolejna kobieta, którą wcześniej udało się uratować. Czy policja ma do czynienia z tym samym człowiekiem? A może pojawił się naśladowca? Deryło musi wyprzedzić mordercę zanim ten zaatakuje ponownie.  

 Samą recenzję stworzyć potrafię. Wystarczy na początku określić, czy dana książka mi się podobała. Trudniej jest mi zacząć pisać, w momencie, którym dochodzę do wniosku, że mam przed sobą książkę godną polecenia. Jak przekonać w kilku zdaniach osobę czytającą moją opinię, że warto poświęcić czas tej oto konkretnej pozycji? Złotego środka nie ma, a dwa wyrazy podobało mi się nie wystarczą. Dlaczego od tego zaczęłam? Ponieważ z ,,Ofiarą'' do pewnego momentu miałam problem. Czułam, że podoba mi się nieco mniej od ,,Grzechu''. Wystarczyło przeczytać zakończenie i cała moja konstrukcja legła w gruzach. Końcówka wytrąciła mnie z równowagi, tym bardziej, że nie mam trzeciego tomu w zasięgu wzroku. Autor zagrał mi na nosie, kończąc historię w tak kulminacyjnym momencie. W sumie sama jestem sobie winna, bo tego właśnie oczekiwałam. W pierwszym tomie brakowało mi elementu zaskoczenia, przesuwania granicy a w tej części to wszystko dostałam. Cyniczność, szorstkość głównego bohatera, przeplatana z krótkimi aczkolwiek znaczącymi nitkami ludzkich uczuć takimi jak: troskliwość, miłość, poczucie bezradności, spowodowały, że moja sympatia względem jego osoby zamienia się w coś poważniejszego. Ode mnie 9/10.