Rezydencja recenzja

RECENZJA
Dzień dobry Kochani :) Po dłuższej nieobecności na bookstagramie przychodzę do Was dzisiaj z recenzją książki „Rezydencja” Laury McHugh. Bardzo dziękuję wydawnictwu Prószyński i S-ka za możliwość przeczytania i zrecenzowania książki.
Arrowood to jedna z największych i najpiękniejszych rezydencji w rodzinnej miejscowości głównej bohaterki — Arden, położonej nad brzegiem Missisipi w stanie Iowa. Kryje jednak tajemnicę, której nigdy nie rozwikłano: gdzie dwadzieścia lat temu zniknęły bez śladu młodsze siostry Arden, gdy ta nimi się opiekowała? Po zaginięciu bliźniaczek rodzice Arden się rozwodzą i Arrowoodowie opuszczają wielki dom, który od pokoleń był siedzibą rodu. Życie Arden także się rozpada: nie potrafi skończyć pracy magisterskiej i wplątuje się w niefortunny romans, który fatalnie się kończy. To tutaj dochodzi do tragedii, która wstrząsa całym stanem, ale i nie tylko. Podejrzenia pada na jednego z mieszkańców Keokuku. Niestety jest wiele poszlak i marne dowody. Po tych kilkunastu latach Arden postanawia wrócić do Arrowood. Wzbudza tym zainteresowanie wielu mieszkańców, w tym Josha Kyle. Co tak naprawdę wydarzyło się, kiedy Arden miała osiem lat? Czy uda jej się rozwiązać zagadkę z przeszłości? Kto jej w tym pomoże a kto przeszkodzi? Przeczytajcie, bo tylko wy sami znajdziecie odpowiedzi na te pytania.
Cóż mogę powiedzieć? Mam dość mieszane odczucia wobec tej książki. Z jednej strony podobała mi się, ale bez wielkiego WOW, a z drugiej strony przeszkadzała mi duża ilość opisów i zbyt mało zwrotów akcji. Autorka ma lekkie pióro, świetny styl pisania i czyta się je dość szybko. Myślę, że wprowadzenia tak dużej ilości opisów miało na celu, jak najdokładniejsze zobrazowanie miejsca i historii czytelnikowi. Okładka i opis zwróciły moją uwagę. Spodziewałam się trochę mocniejszych wrażeń, ale i tak nie było źle. Plusem jest również wywiad z autorka umieszczony na końcu książki mówiący o kulisach powstawania lektury. Świetnie wykreowani bohaterowie i ciekawie skonstruowana historia. Trochę więcej mroku, strachu i elementów nawiedzonego domu załatwiłoby sprawę. Myślę, że ta historia jest warta uwagi.