Kaznodzieja #01 recenzja

Już sam początek jest nietypowy. Ot, poznajemy bohaterów pierwszego tomu tego komiksu, siedzących w barze, raczących się napojami wyskokowymi i opowiadających jak doszło do tego, że ich losy się splotły. Następnie mamy okazję zobaczyć serię retrospekcji (którymi twórcy często się tu posiłkują). Za ich sprawą dowiadujemy się kim są bohaterowie, a w szczególności tytułowy Kaznodzieja.

Jessego Custera, bo o niego tutaj się rozchodzi, spotykamy w momencie, mówiąc delikatnie, kryzysu. Postanowił bowiem się spić i zaczął po pijaku zdradzać sekrety miastowych. A że miasteczko jest małe i każdy zna każdego, to wieści szybko się rozchodzą. Ostatecznie nasz bohater skończył na podłodze po tym jak innym zaczęło przeszkadzać jego zachowanie w barze. Co jednak zaskakujące, pozytywnie wpłynęło to na frekwencję w kościele. Ta, zresztą jak sama wiara mieszkańców zaczęła podupadać, co z kolei skłoniło naszego księżulka do pewnych przemyśleń.

Zaczyna się nieźle, ale po chwili jest jeszcze lepiej. Trafiamy bowiem do nieba! Któż by się tego spodziewał. Jakaś potężna istota o niemal boskiej mocy uciekła, a aniołowie starają się zrobić wszystko by ją złapać. Wkrótce dowiadujemy się, że trafiła na Ziemię i zaczynamy powoli dodawać dwa do dwóch. Wkrótce okazuje się, że losy kaznodziei i owego Genesis się połączą, a my będziemy świadkami oryginalnej i pokręconej podróży w poszukiwaniu Boga.

To jednak nie wszystkie niespodzianki jakie przygotowali dla nas Garth Ennis i Steve Dillon. Na drodze do odnalezienia Boga spotkamy jeszcze sympatycznego irlandzkiego wampira, który zdecydowanie wymyka się ze stereotypu krwiopijcy, ruszymy śladem psychopatycznego seryjnego zabójcy, a naszego głównego bohatera nawiedzą duchy przeszłości (nie dosłownie). Ruszamy w podróż po Ameryce, która w tym przypadku ma nam wiele do pokazania.

Czytając kolejne strony tej niezwykle oryginalnej historii jaką oferuje nam Kaznodzieja, chłoniemy każdy jej fragment. W trakcie lektury zachwycałem się bogactwem świata stworzonego przez autorów. Jesteśmy w Teksasie, Luizjanie, Nowym Jorku, a nawet w boskiej przestrzeni i każde z tych miejsc trwale odciska się w naszej pamięci. Postaci mówią inaczej, w zależności od danej lokalizacji. Niby to tylko tekst, ale ja wręcz słyszałem te przeróżne akcenty, ten bardzo luźny, często pełen przekleństw i uproszczeń język, który nadaje komiksowi jedynego w swoim rodzaju klimatu.

Co więcej, twórcy historii w zaskakujący czytelnika sposób czerpią z mitologii chrześcijańskiej. Kto by się spodziewał, że demon będzie spółkował z aniołem, czego owocem będzie dziecko/postać (ciężko to określić) o mocy, która może być równa boskiej? Nie ja. Do tego mamy jeszcze Świętego od Morderców, który ściga głównego bohatera. A to wszystko miesza się z wulgarnością, seksualnością, wątkami często jadącymi po bandzie (jak choćby detektyw nienawidzący gejów, który chyba jest jednym z nich, a przynajmniej chce by zadawać mu ból.

Kaznodzieja w pierwszym tomie przedstawia bardzo barwną galerię bohaterów. O kaznodziei i wampirze już wspominałem. Mamy tu również Tulip, młodą kobietę, eks-dziewczynę Jessego uciekającą przed swoim szefem. Mamy szaloną babkę mieszkającą w okolicy bagien, która dla rodziny przekroczy wszelkie granice. Jest też młody, sepleniący chłopak, którego nie sposób zrozumieć gdyż w młodości odstrzelił sobie twarz i teraz jest ona jedną, wielką dziurą. Jest też psychopata z Nowego Jorku zdzierający ze swoich ofiar twarze, jednooki chłopak z Luizjany, a cameo zalicza nawet sam Bóg.

Komiks jest pełen przepięknych ilustracji. Ten styl pełen brutalności, bezpośredniości, często wręcz rzucający się w oczy czytelnika bardzo przypadł mi do gustu. Z jednej strony całość prezentuje się bardzo wiarygodnie, niczym fragment naszej rzeczywistości. Z drugiej, twórcy zdecydowali się na pewne wyolbrzymienia, łamanie zasad dobrego smaku. Mamy seks, a walki są bardzo krwawe. Jednocześnie, Kaznodzieja nie przytłacza nas rysunkami i treścią. Komiksowi udaje się podkreślić charakter wszystkich najważniejszych postaci, które nie giną w natłoku akcji.

Kaznodzieja to wciągający, mroczny tytuł. Klasyka komiksu lat 90. Nie jest to pozycja, którą mogę z ręką na sercu polecić każdemu czytelnikowi. Jest to zdecydowanie historia przeznaczona dla dojrzalszych odbiorców. Jednakże, zarówno pod względem treści i dialogów oraz rysunków jest jedyna w swoim rodzaju. Bardzo często zaskakuje, kierując fabułę w nieoczekiwane miejsca. Jest to zdecydowanie jeden z najlepszych komiksów jakie czytałem i gorąco zachęcam was do sięgnięcia po niego.