Surogatki. Historie kobiet, które rodzą "po cichu" recenzja

Bycie matką czy ojcem niesie za sobą ogrom radości wymieszanej z cierpliwością. Masę uśmiechu ze szczyptą smutku, kiedy pojawiają się kolki czy choroba. Każdego dnia patrzysz na swoją pociechę, stwierdzając, że spotkał cię niesamowity zaszczy bycia najważniejszą osobą dla tej małej pociechy. Niestety, medal ma dwie strony. Po przeciwnej jest rozpacz, żal i poczucie niesprawiedliwości, że los doświadczył cię tak boleśnie. Nie obdarowując cię, małym bąbelkiem. Wtedy na horyzoncie pojawiają się one surogatki, które jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki sprawiają, że twój każdy kolejny dzień wypełniony będzie gaworzeniem malca.

Autor wziął na warsztat niewątpliwie trudny temat, o którym nie mówi się głośno. Choć od czasu do czasu pojawiają się wzmianki o gwiazdkach, które korzystają z usług surogatek, to sprawa w kraju nad Wisłą jakby nie istniała. Nikt o tym nie mówi na głos. Czy to ze wstydu, czy może faktycznie u nas takie metody nie istnieją? Na to i szereg innych pytań starał się odpowiedzieć Jakub Korus.

Mężczyzna swoją pracę podzielił na trzy części: Ukraina, Polska i Świat. I mimo że po przeczytaniu pierwszej cząstki przenosimy się do innej kraina, to i tak pozostajemy w naszych sąsiadów. Dlaczego? A no dlatego, że to prawdziwa świątynia surogatek. Pary z całego świata zjeżdżają się, aby właśnie te kobiety wydały na świat upragnione potomstwo. Zastępczymi mamami kierują różne pobudki. Finansowe, altruistyczne czy po prostu lubienie stanu błogosławionego. Niestety, za uśmiechem obu stron często kryją się łzy. Pozostawienie samej sobie, brak pomocy medycznej czy nieuregulowany status prawny, to tylko niektóre z przyczyn ogromnego smutku surogatek.

Autor wykonał ogromną pracę. Nie tylko zebrał historię zastępczych matek czy rodzin korzystających z usług tych pań, ale przede wszystkim pokazał w czym wiąże się bycie surogatką. Nie ocenia tylko pozwala czytelnikowi sam na podstawie zabranego materiału wysnuć zdanie odnośnie rodzenia po cichu.

Po przeczytaniu mam tylko jedną refleksję. Nie oceniaj, bo nigdy nie wiesz, czy sam nie zostaniesz oceniony.