Przystań Nadziei recenzja

 Każdy z nas tęskni za swoją przystanią nadziei. A czy Ty już odnalazłeś swoją przystań nadziei ? Jeżeli nie, to jeszcze wszystko przed Tobą. 
 Tracy Campbell prowadzi wraz z wujem rodzinną plantację żurawiny. Z roku na rok uprawy przynoszą coraz mniejsze zyski. Tracy, aby dokapitalizować plantację, pracuje zawodowo jako księgowa oraz udziela się w stowarzyszeniu pomagającym ludziom potrzebującym codziennej pomocy. Kobiecie ciążą również przeżycia z przeszłości. Czy jest w stanie sama wszystko ogarnąć? Zmartwienia i trudne chwile zwątpienia nie opuszczają jej ani na chwilę. Jest twarda, pracowita, bardzo wytrzymała; jej silna wola nie pozwala się poddać. Ale każdy z nas ma punkt wytrzymałości, po przekroczeniu którego nie ma już sił na nic. Niespodziewanie w tytułowej Przystani Nadziei zjawia się Michael Hunter. Co go tutaj sprowadza? Podobnie jak główną bohaterkę, smutne przeżycia z przeszłości sprowadzają go w odległy zakątek kraju. Przypadkiem nasi główni bohaterowie wpadają na siebie, i to dosłownie, Michael na ulicy wchodzi pod koła jadącej rowerem Tracy. Tylko czy to był przypadek czy dzieło Najwyższego? Ja skłaniałabym się ku tej drugiej wersji. Oboje są samotni, po trudnych przejściach, czy będą w stanie spojrzeć w jednym kierunku i odnaleźć wspólną drogę – odnaleźć swoją przystań? Mają wspólnego sprzymierzeńca – Stwórcę – więc on zapewne poprowadzi ich drogą ku lepszemu. 

 Wraz z bohaterami odbyłam długą podróż w poszukiwania tytułowej Przystani Nadziei. Towarzyszyłam i kibicowałam im na każdym kroku, bardzo się z nimi zżyłam. Ich sympatia do drugiej osoby, okazywana na każdym kroku cierpliwość i wyrozumiałość, nieodparta chęć niesienia codziennej pomocy potrzebującym spowodowały, że tych bohaterów nie da się nie pokochać. Oni stają się nam tak bliscy, jakbyśmy się znali od zawsze. Dzisiaj – w czasach wiecznej pogoni za czymś – człowiek nie ma czasu na rozmowę z drugim człowiekiem, a co dopiero mówić o drobnym, miłym geście czy choćby zwykłym uśmiechu. Naprawdę tak niewiele, a taką radość możemy sprawić innym, zwłaszcza osobom samotnym czy doświadczonym boleśnie przez los. 

 Ta wspaniała książka zmusza nas właśnie do takiej, czasem bolesnej, refleksji. Chociaż jej główny wątek to przygody zwykłych ludzi z codziennymi przyziemnymi problemami, to tak naprawdę niesie ona w sobie przesłanie dla wszystkich: zauważcie człowieka obok was, wyciągnijcie do niego pomocną dłoń, zapytajcie, czy nie potrzebuje waszej pomocy lub chociażby tylko waszej obecności. 
 Losy bohaterów intrygowały, sprawiały, że wraz z nimi przeżywałam kolejne wydarzenia, trzymając kciuki za to, by było dobrze. Na początku bohaterowie trzymają się na dystans, nie było różowo i kolorowo, ale w końcu między bohaterami zaczęło iskrzyć, oboje uczyli się wzajemnego zaufania i zrozumienia. Jednak im bliżej końca, to w życie bohaterów wkrada się nuta niepewności i lęku, zwłaszcza dla Tracy, która obawia się, że Michael jednak nie jest nią zainteresowany. Irene Hannon przykuła moją uwagę i ją utrzymała do samego końca. Pisze lekkim, plastycznym językiem, zadbała o opisy, emocje i napięcie. 
 “Przystań nadziei” to bardzo refleksyjna lektura o rodzącej się miłości, miłości dwojga ludzi dorosłych i z bagażem doświadczeń, ale potrafiących zdefiniować i określić swoje potrzeby. Ukazany w powieści wątek miłosny jest bardzo sensualny i delikatny, pokazany z wielkim wyczuciem smaku. To również historia bohaterów, którzy potrafią zrozumieć drugiego człowieka i wybaczyć mu jego niewłaściwe postępowanie w przeszłości. Zwycięża miłość, wiara i nadzieja. 
 Jestem pewna, że Ciebie również powieść skłoni do refleksji nad otaczającym Cię światem, panującymi relacjami między ludźmi, obserwowanym często egoizmem wśród ludzi, obojętnością. I jeżeli tak naprawdę jest, to uważam, że ta powieść spełniła swoją rolę. 
 “Przystań nadziei” była dla mnie czystą przyjemnością. Spodziewałam się po niej dużo, a dostałam jeszcze więcej. Sama nawet nie wiem kiedy mnie pochłonęła. Czas przy niej spędzony był na prawdę cudowny. Żałuję jedynie, że opowieść skończyła się tak szybko.