Szkoła niezbędnych składników recenzja

„Szkoła Niezbędnych Składników” jest utworem, którego zdefiniowanie dostarcza mi kłopotów - niby powieść, a bardziej przypomina zbiór opowiadań połączonych wspólnym motywem, którym jest jedzenie. Przez karty książki Ericki Bauermeister przewija się całkiem spora grupa bohaterów. Postacie spotykają się na lekcjach gotowania. Opisy przyrządzania potraw przez poszczególnych uczestników kursu przeplecione zostają retrospekcjami z ich życia. Każda postać dostaje swoje pięć minut.

Mam okropny dylemat, jak ocenić ten tytuł. Książkę czyta się bardzo szybko, a lektura jest przyjemna kiedy trwa, niestety już z momentem przewrócenia ostatniej strony zaczyna zapominać się o fabule. Pamiętam, że bohaterowie brali udział w lekcjach gotowania. Przypominam sobie, że proces przygotowywania jedzenia był opisywany w niemal magiczny sposób. Niestety same postacie dość szybko zaczęły zacierać się w mojej pamięci. Przyznam, że nie byłam przygotowana na formę, którą zaserwowała mi pisarka i nieźle się zdziwiłam, kiedy okazało się, że zamiast spójnej powieści z jasno wytyczoną akcją, mam zbiór miniaturowych obrazków z życia dziewiątki obcych sobie ludzi, których połączył kurs gotowania.

Lubię książki, w których pojawia się motyw jedzenia, a kiedy opisuje się produkty i sposób ich obróbki w sposób w jaki robi to Bauermeister, to aż ma się ochotę coś schrupać. Sensualne opisy przygotowywania i kosztowania jedzenia bardzo mi się podobały, ale czułam spory niedosyt jeśli chodzi o kwestie związane z bohaterami. Lektura była przyjemna, ale w głowie ciągle kołacze mi się myśl, że czegoś mi tutaj brakowało, nie nasyciłam się tą opowieścią – ta książka przypominała mi przystawkę, która rozbudziła mój apetyt, ale go nie zaspokoiła.

„Szkoła Niezbędnych Składników” jest lekturą na jeden kęs. Godzinka, góra dwie i już koniec zabawy. Książka Ericki Bauermeister to przyjemne czytadło idealne na leniwe letnie popołudnie. Jeśli szukacie takiego typu lektury to mogę polecić wam ten tytuł.