Let Me In recenzja

Kto zgadnie, dlaczego kupiłam tę książkę?

Jeśli odpowiedziałaś/eś, że ze względu na słoneczniki na okładce- masz rację.

Jeśli odpowiedziałaś/eś, że ze względu na nawiązania do twórczości van Gogha – również masz rację.

Sami rozumiecie, że nie mogłam przejść obok tego tytułu obojętnie, prawda?

Zaskakujące jednak może być to, że opis z tyłu okładki wcale mnie nie zainteresował, a mimo wszystko zdecydowałam się na lekturę.

Początki były trudne, przez pierwsze rozdziały nie mogłam odnaleźć się w rzeczywistości bohaterów, ale nie wiedzieć, w którym momencie pochłonęło mnie bez reszty. Nie mogłam się oderwać, czułam się jak bezpośredni obserwator wydarzeń.

Treść dość niespotykana, bo ile czytaliście książek o młodocianym artyście – specu od graffiti. Ja dotychczas żadnej.

Książka opowiada o Layli, prostej dziewczynie z małej miejscowości, która pracuje w kawiarni swojej mamy. Nie lubi zmian, żyje według ustalonego planu dnia, ma swój styl, jest dość zamknięta w sobie i nie ma przyjaciół.

Jej życie zmienia się, kiedy w kawiarni pojawia się chłopak, którego żartobliwie nazywa Vincentem, nawiązując do słynnego malarza.

Między młodymi ludźmi nawiązuje się nić porozumienia. Oboje czerpią z tej przyjaźni korzyści. Ona otwiera się na świat i coraz częściej nagina swoją rutynę, do zaplanowanych przez przyjaciela aktywności. Jakie korzyści z tej relacji ma chłopak?

Jak wpłynie na przyjaźń dwójki nastolatków skrywana od lat tajemnica?

Bardzo podobała mi się kreacja bohaterów w tej historii. Choć niektóre ich cechy mogły być irytujące, wydawały się pasować do postaci.

Jedyne co trochę mi przeszkadzało, to relacja dziewczyny z rodzicami. Nie czułam tej wielkiej miłości, którą rzekomo ją darzyli, a wręcz przeciwnie. Mam wrażenie, że blokowali jej rozwój, utwierdzali w dziwactwach i zamykali przed światem.

Nie wiem, czy przedstawione w książce sytuacje miałyby rację bytu w realnym życiu, ale fikcja literacka, ma to do siebie, że można jej wiele wybaczyć.

Choć całość może i była dość przewidywalna, nie zapominajmy, że to książka o nastolatkach dla nastolatków, napisana przez bardzo młodą osobę.

Nie jestem specem od języka, nie znam się na tym, aczkolwiek sposób, w jaki autorka opisuje rzeczywistość, bardzo mi się podobał. Nie mogę uwierzyć, że swoją przygodę z pisaniem zaczęła na wattpadzie. Na pewno sięgnę po jej inne książki, bo przekonała mnie do swojej twórczości.

Bardzo się cieszę, że za piękna okładką, na którą się skusiłam, kryje się też ciekawa treść, która niesie ze sobą również przesłanie – życie jest zbyt krótkie, żeby się ograniczać, zbyt krótkie, żeby chować urazę. Należy żyć jego pełnią i cieszyć się z tego, co przynosi każdy dzień.