Dom nad kanałem recenzja

Po tym, jak rozczarowała mnie niedawno przeczytana książka Agathy Christie, podeszłam do „Domu nad Kanałem” z dystansem. Miałam jednak iskierkę nadziei, że znów przekonam się, iż nie bez przyczyny autorka jest nazywana Królową Kryminału.
Głównymi bohaterami są Tommy i Tuppence Beresfordowie, starsze małżeństwo, w których życiu wieje nudą.

"-[…] Może zdarzy się coś ciekawego…
-Na przykład wypadek kolejowy – podchwyciła ochoczo Tuppence.
-Czemu, u licha, chcesz uczestniczyć w wypadku kolejowym?
-Cóż, tak naprawdę to nie chcę. Tylko po prostu…
-Po prostu co?
-No… Zawsze to jakaś przygoda, czyż nie? Moglibyśmy kogoś uratować albo w ogóle się przydać. Być użytecznymi, a zarazem przeżyć coś ekscytującego."

Detektywi wybierają się z wizytą do schorowanej ciotki, mieszkającej w domu starców. Poznają przy okazji kilku pensjonariuszek, z których jedna szczególnie przykuwa uwagę Tuppence – pani Lancaster. Ciotka dostała od niej obraz, na którym pani Beresford rozpoznaje dom, który już kiedyś widziała. Próbuje go odnaleźć, przy czym szybko znajduje się w tarapatach.

Nie przypadł mi do gustu zarozumiały Herkules Poirot, panna Marple jest strasznie wścibska. Za to Tommy i Tuppence to najsympatyczniejsi detektywi, z jakimi kiedykolwiek się spotkałam. Z uśmiechem na twarzy czytałam ich dialogi.

Przez połowę książki poznajemy bohaterów, dowiadujemy się o tragicznych wydarzeniach z przeszłości i próbujemy wszystko ułożyć w logiczną całość. Mnie się nie udało, nie zorientowałam się, kto jest kim, kto zabił, kto próbuje zachować w tajemnicy to, co się zdarzyło kilkadziesiąt lat wcześniej. Za to właśnie lubię Agathę Christie – w większości jej powieści następuje niespodziewany zwrot akcji, czytelnik zostaje wpuszczony w maliny. Nawet jeśli był pewien, że wie, kto za wszystkim stoi, jest w błędzie.

Kilka ostatnich rozdziałów przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Byłam kompletnie zdezorientowana, zdziwiona, a do tego wszystkiego bałam się i miałam szczerą nadzieję na happy end.

Znalazłam jednak minus powieści. Nieznaczny, ale jest. Podobnie jak w „Trzeciej lokatorce”, bohaterka, która wiedziała za wiele, została uderzona w tył głowy przez nieznanego sprawcę. Mógł on w czasie jej chwilowej niedyspozycji pozbyć się wszelkich dowodów, które mogłyby go obciążyć. Można, oczywiście, takie powtórzenie wytłumaczyć faktem, iż Christie napisała ponad 90 powieści i w pewnym momencie zwyczajnie skończyły jej się pomysły.

Nie jest to typowa powieść detektywistyczna, z których słynie Królowa Kryminału. To raczej książka o małżeństwie, które za wszelką cenę szuka sobie zajęcia. Wątek kryminalny ma tu ważną rolę, ale jest tylko dodatkiem do perypetii państwa Beresford.
„Dom nad Kanałem” to przyjemna odmiana od książek, w których morderstwa i prowadzone śledztwo wysuwają się na pierwszy plan. Mnie naprawdę wciągnęła, mam zamiar przeczytać też inne powieści pani Christie, których bohaterami są Tommy i Tuppence.